بازتابی از نقص طبیعت در معماری

تاثیر نامناسب انسان بر طبیعت سابقه چندانی ندارد و این اخلاگری یک پدیده ی نسبتا تازه است، به دو عامل مربوط می شود، یکی افزایش جمعیت انسان و دیگری تسلط جمعیت انسان بر طبیعت. در مجادله زیست محیطی جاری در جهان پیز خطرناکتر از نگاه صرفا علمی به انسان و طبیعت نیست، نگاهی که ارتباط بشر را با ریشه های معنوی وی قطع می کند و وجود یک طبیعت تقدس زدایی شده را مسلم می کند. باید زمینه ای فراهم ساخت تا انسان بتواند در یک محیط پاک و منزه به تلاشی معنوی مادی خود برای استمرار زندگی و بقای طبیعت حرکت کند چرا که بدون امنیت زیست محیطی جهانی، نمی توان امنیت ملی و حتی اجتماعی را تضمین نمود. بیش از سه دهه است که رابطه انسان با جهان طبیعی به دلیل رخ دادن طیف وسیعی از بحران های محیطی، در مقوله های خاص و گاه ازار دهنده درآمده است، طراحی شهرها و ساختمان ها در سراسر جهان گاه موجبات بهبود و گاه تخریب محیط زیست را در زمین فراهم می سازد. انسان معنوی همیشه طبیعت را چون وسیله ی بهتر شناختن آفریدگار کاویده است، شکل ها و فضاهای طبیعت از آنجا که آفریده ها و نمادهایی خدایی هستند، از هر آنچه آدمی خلق می کند ازلی تروجامع ترند. دنیای امروز، جهان سکولار، جهانی غیردینی وبی معناست که پدید آمدن دوگانگی در شخصیت انسان معنوی را باعث شود، معمار بار مزونه هرگز به کلامی صریح سه چیز اصلی را به یکدیگر پیوند می دهد. (آدمی- فضای معنوی- فضای کالبدی) مهمترین مفهوم برای ما معماران این است که محیط مصنوع را با توجه به افزایش کیفیت زندگی و مرتفع ساختن نیازهای آیندگان بسازیم. در این مقاله و پروژه سعی شده است علاوه بر نگاه علمی، از منظر دین و معنوین نیز به انسان و طبیعت پرداخته و راهگشای رجعت دباره ی انسان به خود باشد.

کلیدواژه ها:

طبیعت در معماری ، انسان و محیط زیست ، معنویت ، فضای کالبدی