بررسی معماری و تزیینات آرامگاه ها با مقایسه موردی آرامگاه های علی بن جعفر و گنبد سبز قم

در ایران دوره اسلامی، بناهای آرامگاهی بعد از مساجد در شمار پرتعدادترین آثار معماری قرار دارند، ساخت این بناها که از سده چهارم ه.ق قمری به بعد، با پدید آمدن سلسله های مختلف محلی در شرق و شمال ایران رواج یافت، طی دوره های بعدی اسلامی تداوم یافت. نکته مهم در رابطه با این ابنیه، ارتباط ویژگی های ساختاری و تزینی آنها با فرد متوفی است؛ بدین معنا که افراد عادی از مقابر ساده و افراد مطرح جامعه از مقابر شاخص تری برخوردار بوده اند. به گواهی تاریخ همواره مقابر بزرگان مذهبی در طول دوران های بعدی نیز اهمیت خود را حفظ کرده و گاهی گسترده تر شده اند بطوری که بعد از مدتی به مجموعه های مذهبی حاوی بناهای متعدد تبدیل شده اند. بناهای آرامگاهی بطور کلی به دو گروه بناهای مذهبی و غیرمذهبی تقسیم می شوند. تقسیم بندی دیگر بناهای آرامگاهی از لحاظ فرم و ریخت شناسی می باشد، که از این نظر به دو گروه بناهای برجی شکل و غیر برجی شکل تقسیم می شوند. اهداف تحقیق یکی شناخت عناصر معماری و تزتینات بناهای آرامگاهی در دوره ایلخانی و دیگری مقایسه بنای آرامگاه های علی بن جعفر و گنبد سبز قم است. روش تحقیق در این نوشتار تاریخی، توصیفی و تحلیلی به خصوصیات معماری و تزتینات بناهای آرامگاهی در دوره ایلخانی پرداخته می شود. نتایج تحقیق گواه بر این است که این دو آرامگاه بدلیل اینکه در یک دوره ساخته شده است (دوره ی ایلخانی) دارای شباهت های زیادی از نظر ساخت و تزیینات هستند.

کلیدواژه ها:

آرامگاه ، معماری ، ایلخانی ، بناهای برجی شکل