بررسی نقش فضاهای آموزشی کودکان جهت بالا بردن کیفیت آموزش

این پژوهش بر آن است که با شناخت کودکان و مراحل رشد آنها، فضایی برای آموزش آنها درنظر گرفته شود که شایسته و فراخور آنان باشد. به نظر می رسد بین طراحی فضاهای آموزشی ویژه کودکان و ارتقاء کیفیت آموزش و پیشرفت زمینه های رشد آنها رابطه مستقیم و متقابلی وجود داشته باشد. این پژوهش یک تحقیق کیفی است که در آن از روش توصیفی- تحلیلی (میدانی) استفاده شده است و با توجه به تحقیقاتی که در گذشته صورت گرفته است، عوامل موثر بر کیفیت آموزش و رضایتمندی دانش آموزان در فضاهای آموزشی را می توان به چهار دسته تقسیم کرد: مهارت های معلم، شرایط دوره آموزشی، محیط آموزش و شرایط و امکانات کلاس درس در میان این عوامل، مهارت های معلم در اولویت اول و سپس شرایط دوره آموزشی، که تابع قوانین و مقررات زمان است و در حیطه کار نگارنده نمی باشند ولی اینکه در طراحی فضاهای آموزشی ویژه کودکان تا چه اندازه شرایط جسمی و روحی و عوامل محیطی در افزایش بازدهی عملکرد آنها موثر است سوالی است که این پژوهش سعی در پاسخدهی به آن را دارد. ایجاد آسایش کالبدی (با درنظر گرفتن نور و روشنایی، صوت، شکل و فرم فضای معماری) ایجاد جذابیت محیطی (با تاثیر رنگ ها و کفسازی ها و طبیعت و ... ) ایجاد امنیت روانی، طراحی اقلیمی، ایجاد حس تعلق به فضا (با دخالت در فضا و رعایت مقیاس کودکان و شخصی سازی محیط) از جمله عوامل موثر در طراحی فضاهای آموزشی هستند که در اینجا به آنها پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

کودک ، رشد کودک ، فضای آموزشی