تعیین معیار های زمینه گرایی فرهنگی- اجتماعی در فرآیند طراحی

بی توجهی مدیریت شهری به مراکز شهری در جریان رشد شتابان شهرنشینی، این مراکز را با مشکلات و مسایل متعددی روبهرو کرده که از جمله ی آن می توان به بی توجهی به مفاهیم و لایه های طبیعی و انسان ساخت بستر شهرها، ناپایداری وکاهش کیفیت شهری و محدود شدن به زمانی خاص، موجب اغتشاش بصری و به وجود آمدن بحران هویت شده است. درتوسعه امروز با وجود زمینه ای واحد ،تضاد و تقابل بسیاری در محصول معماری دیده می شود که اگر این فرآیند طبق شناختیصحیح از بستر اتفاق می افتاد، نمی بایست بافت شهری شاهد چنین تضاد و تقابلی باشد و بناهای مجاور این چنین یکدیگر رابه چالش بکشند. بروز این مساله نشان می دهد که ما با نوعی بحران شناخت شناسی مواجه هستیم. برون رفت از این مسایل وچالش ها نیازمند جامعنگری، گذر از سطحی نگری، هوشمندی و دیدن افق آینده است. از آنجا که بستر و زمینه ی هر طرحیترکیبی از ویژگیهای محیطی، کالبد، تاریخ، فرهنگ و فعالیت اجتماعی است، کلید دستیابی به طراحی (یا هر فعالیت علمی)دارای کیفیت قابل فهم ،ریشه دار و مستمر، رجوع به پیشینه و زمینه ی طرح است. زمینه، مجموعه ایست کل نگر و غیرساکن و زمینه گرایی رویکردی است که در طراحی محیط مصنوع، با ارج نهادن به ساختار ذهنی و عینی زمینه، به مثابهرویدادی هوشمند در ابعاد طبیعی، کالبدی، تاریخی و فرهنگی- اجتماعی موجب پیوند دادن مخاطب با زمینه می شود. در ایننوشتار سعی می شود پس از شناخت مساله و واژه شناسی و مرور نظریات نظریه پردازان با رویکردی توصیفی، ابعاد زمینهگرایی تبیین شده و با بررسی نظریات و مبانی تیوری در نمونه های موردی از طریق مطالعات اسنادی، معیارهای زمینه گراییفرهنگی- اجتماعی در فرآیند طراحی ارایه می گردد و بیان می شود که زمینه متشکل از تمام ماهیت آن چیزی است کهساخت کالبدی را به بستر اجتماعی پیوند می دهد.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، زمینه گرایی فرهنگی ، ابعاد زمینه گرایی ، طراحی زمینه گرا