تبیین الگوهای معماری پایدار در بناهای مسکونی بافت سنتی شهر شوشتر

اگر چه از ورود مفاهیم معماری پایدار به ادبیات معماری جهان بیش از چند دهه نمی گذرد اما با بررسی آثار به جا مانده از معماری کهنایران می توان به این مهم دست یافت که مفاهیم معماری پایدار از دیرباز در بافت و ساخت ابنیه سنتی ایران جان و مایه ای دیرینهداشته است. در این مقاله بر آن هستیم تا ضمن بررسی ویژگی های این عناصر سنتی پایدار و نحوه تطبیق آنها با اقلیم گرم ومرطوبنواحی جنوبی ایران و به طور خاص شهر شوشتر ، نحوه ی الگو پذیری از این عناصر سنتی را درموضوع توسعه ی پایدار در چند دهه یاخیر در علوم و حوزه های مختلف از جمله معماری و شهر سازی مطرح کنیم که ریشه آن در بحران های زیست محیطی و نیز مصرف بیرویه انرژی های فسیلی در جهان می باشد معماری سنتی ایران در بخش مسکونی دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمنتوجه به مسایل زیبا شناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه نیز بوده است. پژوهش حاضر به بررسیرویکردهای اقلیمی بناهای مسکونی در بافت سنتی شهر شوشتر می پردازد. پژوهش حاضر با تکیه بر روش های میدانی، پیمایشی وتوصیفی تحلیلی انجام شده است و هدف از آن بیان الگوهای طراحی مسکن همساز با اقلیم گرم و مرطوب شوشتر است. این مقاله نشان می دهد که اصول و قواعد به کار رفته درمعماری سنتی ایران و در مساکن شوشتر، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود دارد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، شوشتر ، ابنیه سنتی ، عناصر سنتی پایدار ، توسعه پایدار