شاخصهای توزیع جمعیت شهرها و روند شهرنشینی در ایران درسالهای (1375-1365)

توزیع شهرها و به تبع آن تمرکز جمعیت نقاط شهری در کشور ما از همسانی و مشابهت زیادی برخوردار نیست. توزیع جمعیت درخاک یک کشور بهعوامل تاریخی گذشته و نیز به ویژگیهای زمان حال بستگی دارد. ساکنان اولیه زمین، به خاطر وجودامکانات غذایی شرایط اب و هوایی و جغرافیایی مساعد در یک منطقۀ خاص ساکن می شدند، اما جمعیتهای کنونی به دلایل کاملاً متفاوتی در یک منطقه مستقر می شوند. طی قرن اخیر، ظهور کلان شهرها و مناطقی با تراکم جمعیتی بالا، نیاز به داشتن آگاهی درست از توزیع جمعیت و تجزیه و تحلیل آن احساس شده است شهرنشینی با شتاب پدیده قرن بیستم است، به مرورزمان جمعیت بیشتری محل سکونت خود رااز مناطق روستایی به مناطق شهری تغییر می دهند و بخش فزاینده ای از آنها نیز شهرهای بزرگ را انتخاب می کنند. توزیع جمعیت درخاک یک کشور را می توان با استفاده از اطلاعات به دست آمده از سرشماری ها موردمطالعه قرار داد. درتوزیع جغرافیایی، شاخصهای ویژه ای وجوددارد که جنبه های به خصوصی از توزیع جمعیت را اندازه گیری می کنند. دراین مقاله از داده های سرشماری عمومی نفوس و مسکن سالهای 1365و1357 در نتایج تفصیلی کل کشور استفاده می شود، و روش مورد استفاده پرونده URBINDEX بستۀ نرم افزارPAS می باشد و هدف از این برنامه، محاسبه و دستیابی به شاخصهای زیر است.