پوچ واژه بی اوا در زبان فارسی

پر شدن جایگاه فاعل به سبب نیاز بند به پر شدن این جایگاه، چه به صورت بی آوا و چه به صورت آشکار، در زبان های ضمیر انداز و غیره ضمیر انداز از جمله مواردی است که بررسی دقیق آن لازم است. این پژوهش می کشد تا ضمن بررسی پوچ واژه بی اوا در زبان فارسی به عنوان زبانی و ضمیر انداز بنا بر ادعای ریتزی (1982م) مبنی بر اینکه در چنین زبانی پوچ واژه وجود دارد، نشان دهد که این سازه پیچیدگی ها و ویژگی های خاص خود را دارد.در این پژوهش، ویژگی های رفتاری این مقوله بی اوا به چند دسته تقسیم شده است. و ضمن تایید نظر برخی از روان شناسان در باب پوچ واژه بی اوا بر خلاف ضمیر محذوف و ضمیر اشکار امری نسبی است. همچنین با ارجاع به پیکره زبانی نشان داده شده که تقریبا در هیچ موردی پوچ واژه اشکار در پیکره جایگزین پوچ واژه بی اوا نشده است. این در حالی است که شم زبانی گویشور، جایگزینی را امری مسلم و قابل انتظار می داند. افزون بر این، پژوهش حاضر با استناد به این واقعیت، تفاوت تحقق زبانی در توانش زبانی و بافت موقعیتی را موردنظر قرار داده است و ادعا کرده که توصیف واقعی از زبان توصیفی خواهد بود که توان ذهنی گویشور با زبان موجود در پیکره همخوانی داشته باشد به عبارتی روشن تر، هر دو روی سکه، نقش و صورت با هم دیده شود.

کلیدواژه ها:

پوچ واژه ، مقوله های پی آوا ، ضمیر محذوف فاعلی ، صورت گرایی ، نقشگرایی