اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس شرم درونی شده و سازگاری اجتماعی مادران دارای کودک کم توان ذهنی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس شرم درونی شده و سازگاری اجتماعی مادران دارای کودک کم توان ذهنی بود. روش پژوهش نیمه تجربی از نوع طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه پژوهش شامل تمامی مادران دارای کودک کم توان ذهنی بودند که فرزندانشان در مدارس استثنایی شهرستان اندیمشک در سال تحصیلی 96-1395به تحصیل اشتغال داشتند. از جامعه فوق تعداد 30 نفر از مادران دارای کودک کم توان ذهنی به روش تصادفی خوشه ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. شرکت کنندگان گروه آزمایش طی 10 جلسه نود دقیقه ای، (هر هفته یک جلسه) درمان گروهی را دریافت کردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل و مقیاس شرم درونی شده بود. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس یک و چندمتغیره تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد بین دو گروه آزمایش و گواه در سازگاری اجتماعی و احساس شرم درونی شده تفاوت معناداری وجود دارد. به طور کلی نتایج پژوهش حاضر نقش و اهمیت درمان گروهی پذیرش و تعهد را در کاهش احساس شرم درونی شده و افزایش سازگاری اجتماعی مادران دارای کودک کم توان ذهنی نشان داد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، شرم درونی شده ، سازگاری اجتماعی ، مادران ، کودک کم توان ذهنی