مقایسه خودتعیین گری و ابعاد آن در دانش آموزان با و بدون کم توانی ذهنی

هدف از این پژوهش مقایسه خودتعیین گری و ابعاد آن در دانش آموزان با و بدون کم توانی ذهنی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان با و بدون کم توانی ذهنی در سنین 14 سال و بالاترند که در سال تحصیلی 92-1391 در مدارس شیراز مشغول به تحصیل بودند. گروه نمونه شامل 120 دانش آموز دختر و پسر (60 دانش آموز با کم توانی ذهنی) در سنین 14 سال و بالاتر بودند که به روش هدفمند از مدارس مربوط به دانش آموزان با و بدون کم توانی ذهنی انتخاب شدند. خودتعیین گری و ابعاد آن به وسیله ی مقیاس خودگزارشی خودتعیین گری گومز-ولا ارزیابی شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس دوراهه و تحلیل واریانس طرح های تکراری استفاده شد. نتایج نشان داد که دانش آموزان با کم توانی ذهنی نسبت به دانش آموزان بدون کم توانی ذهنی در خودتعیین گری و ابعاد آن نمره پایینتری به دست آورده اند. در این پژوهش تفاوت معناداری بر اساس جنسیت در نمره کل خودتعیین گری و ابعاد استقلال رفتاری و توانمندسازی روانشناختی مشاهده نشد. تنها در بعد تحقق خود بود که بین دختران و پسران تفاوت معنادار مشاهده شد. از دیگر نتایج پژوهش آن بود که در ابعاد خودتعیین گری بین دو گروه دانش آموزان با و بدون کم توانی ذهنی، بالاترین و پایینترین رتبه به ترتیب برای توانمندسازی روانشناختی و استقلال رفتاری به دست آمد. همچنین با توجه به سطح تحصیلات والدین بین دو گروه دانش آموزان با و بدون کم توانی ذهنی در نمره کل خودتعیین گری و ابعاد آن تفاوت معناداری به دست آمد. بر اساس این یافته ها به متصدیان تعلیم و تربیت پیشنهاد میشود در آموزش به دانش آموزان با کم توانی ذهنی به مساله خودتعیین گری توجه کنند و معلمان سعی نکنند به صرف کم توانی این افراد برنامه های آموزشی را به آنها تحمیل کنند.