توانمندسازی زنان در سیاست های شهری با رویکرد توسعه پایدار

در میان گروه های اجتماعی ،زنان نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می دهند.امروزه دنیا با این واقعیت مواجه شده که زنان دیگر نمی توانند بعنوان عوامل نامریی در فرایند توسعه به حساب آیند. حقیقت این است که زنان در جوامع در حال توسعه از جمله ایران کمتر مورد توجه قرار گرفته است. به همین جهت علیرغم برنامه ریزی ها و حمایت های انجام یافته هنوز زنان نتوانستند به جایگاه و نقش مناسب خود در اداره امور کشور و در تصمیم گیری ها دست یابند.رسیدن به معیار توانمندسازی زنان در چهارچوب تحلیل جنسیتی نیاز به یک حرکت همه جانبه دارد که شامل اصلاحات فرهنگی، اجتماعی، ساختار حقوقی ، تغییر تدریجی باورها و ارزش ها و همچنین برنامه ریزی از پایین به بالا دارد. در کشور ما مردان بیشتر بهره وران و زنان قربانیان توسعه اند زیرا در این چنین جوامعی نقش و جایگاه زنان را خانه زیستی مطرح میکند.معنای زندگی در خانه ،خانواده و تربیت بچه ها خلاصه می شود.مدارج اجتماعی و اشتغال تنها در صورت بهبود کیفیت ایفای نقش زن در خانواده ،قابل توجیه است.بنابراین توسعه برای زنان به معنی بار کاری بیشتر در بیرون از خانه بوده است.یکی از مهمترین معیارها جهت سنجش درجه توسعه یافتگی یک کشور میزان اهمیت و اعتباری است که زنان درآان کشور دارا می باشندو توسعه زمانی مداوم و متناسب خواهد بود که زنان و مردان دوشادوش هم فعالیت کنند و تا زمانی که زنان خارج از محدوده اجتماعی در نظر گرفته شوند توسعه دست نیافتنی خواهد بود. توانمند بودن و توانمند ساختنن زنان به جامعه در رسیدن به اهداف توسعه کمک خواهد کرد. هرچه اگاهی زنان افزایش یابد جامعه بسوی ترقی و پیشرفت گام خواهد برداشت. بنابراین به دلیل شرایط بحرانی چه در سطح محلی و چه در سطح ملی حضور زنان بیش از گذشته در مدیریت و سیاست شهری لازم می آید.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی زنان ، توسعه پایدار ، زنان و سیاست شهری