مدل پذیرش فاصله از سوی عابر پیاده در خطوط عابر پیاده بین تقاطعی بدون چراغ راهنمایی

خطوط عابر پیاده بین تقاطعی، به دلیل عدم وجود فاز جداگانه مخصوص عبور عابر پیاده، یکی از پرمخاطره ترین مناطق برای عبور عابران از خیابان است ودر نتیجه ایمنی و افزایش شانس عبور عابر پیاده از این مناطق امر بسیار مهم و حیاتی است. هدف از این پژوهش بررسی عوامل تاثیرگذار در پذیرش فاصله از سوی عابران پیاده در محل خطوط عابر پیاده بین تقاطعی و بدون چراغ راهنمایی است. به این منظور متغیرهای متعددی از جمله متغیرهای فردی، محیطی و ترافیکی در نظر گرفته شد و داده های مربوط به آنها با فیلم برداری از محل برداشت شد. پس از استخراج داده ها از تصاویر ویدیویی، با استفاده از مدل رگرسیون لجستیک داده ها مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت و رفتار عابر پیاده در هنگام عبور از خیابان به صورت تابع احتمال پذیرش فاصله از سوی عابران مدل شد. نتایج بیانگر آن است که نرخ جریان، فاصله زمانی بین وسایل نقلیه، راه دادن و یا عدم راه دادن رانندگان به عابران پیاده و سرعت حرکت عابران از جمله مهمترین عوامل تاثیرگذار در رفتار عابر پیاده است. دیگر این که سرعت وسایل نقلیه تاثیری در تصمیم عابران در رد و یا قبول فاصله ندارد. همچنین نتایج نشان میدهد که جنسیت عابران پیاده ارتباط معناداری با پذیرش فاصله از سوی عابران ندارد و زنان و مردان فواصل یکسانی را برای عبور از خیابان انتخاب میکنند.

کلیدواژه ها:

عابر پیاده ، خطوط عابر بین تقاطعی ، پذیرش فاصله از سوی عابر پیاده ، رگرسیون لجستیک