سیمای انسان کامل در شعر احمد شاملو و احمد شوقی با رویکرد تحولات شعر فارسی و عربی

ادبیات تطبیقی یا هم سنجشی شاخه ای از نقد ادبی است که از روابط ادبی ملل و زبان های مختلف و از تعامل میان ادبیات ملت ها با یکدیگر سخن میگوید. تحول و تجدد واقعی در شعر فارسی با پیشگامی نیما یوشیج و تقریبا هم زمان با او، در شعر عربی با ظهور خانم نازک الملایکه، آغاز شد. البته نیما در عمل مقدم بر نازک الملایکه بود. آنان با سرودن شعر در وزنهای آزاد عروضی، به این نوآوری کمال و نظام بخشیدند. اما با این وجود، وزن و قافیه را لازمه شعر دانستند و با آن مخالف نبودند بلکه مانند گذشته، انقیاد شعر را در تسلط موسیقی، نمی پذیرفتند. این پژوهش، به روش کتابخانه ای و با مراجعه به اسناد و مدارک معتبر اشعار احمد شاملو و اثر گذاری او در شعر فارسی همچنین احمد شوقی و اثرگذاری وی را در شعر عربی مورد بررسی قرار داده، دیدگاه آنان را نسبت به هستی، انسان و انسان کامل تبیین نموده است. احمد شاملو در شعر فارسی و احمد شوقی، در شیوه شاعری خود کوشیدند تا از افراط و تفریط های ناپسند و لفظ پردازیها و فضل فروشی ها در روزگا خود پرهیز کنند. جوهره شعر آنان سمبولیسم اجتماعی بود. زبان عربی به عنوان زبان وحی و زبان جهان اسلام از آغاز ورود اسلام تاکنون به ضرورت های فرهنگی، مذهبی، سیاسی و اجتماعی، همواره از زبان فارسی تاثیر پذیرفته و بر آن تاثیر نهاده است. اگرچه شاملو بیشترین محتوای شعر خود را از شعر و ادب اروپا اقتباس کرده است اما زبان غالب در شعر او همین زبان فارسی آمیخته با زبان عربی بود. انسان و انسان کامل در سفر این دو شاعر انقلابی جایگاهی والا دارد

کلیدواژه ها:

ادبیات تطبیقی ، نیما یوشیج ، نازک الملایکه ، احمد شاملو ، احمد شوقی ، انسان کامل