تنزل مطلق و تبدیل آن به مقید

انسان اشرف مخلوقات است و به سبب داشتن خرد و قدرت تمییز، قادر به تفکر و تعمق در مسایل مختلف است.او به واسطه داشتن همین خرد،می پندارد که نسبت به هستی خویش آگاه است و بنا بر این به نسبت فهمی که از هستی خود دارد،همواره با خود و از خود سخن می گوید و آنگاه که به شناخت عمیق تری از خود دست می یابد درباره هستی و موطن اصلی و ازلی اش می پرسد.گواه آن نیز بسیاری از آثار فلسفی،حکمی و عرفانی است که هر یک به گونه یی گویای حدیث نفس اوست.پس انسان تنها موجود پرسشگری است که در جست و جوی غیر خود و موطن ازلی خود،می اندیشد و می پرسد و به همین دلیل تنها موجودی است که می تواند غم غربت،ترس از مرگ و درد جاودانگی را درک کرده و داشته باشد. این مقاله به مقوله تنزل مطلق و تبدیل آن به مقید و مفهوم آفرینش از منظر عارفان می پردازد.

کلیدواژه ها:

نزول ، مطلق ، مقید ، تجلی ، انسان