ارزیابی تغییرات تعداد نسخه های ژن ها (CNA)در بیماران مبتلا به سرطان پستان مقاوم به تاموکسیفن

مقدمه: حدود %70 موارد سرطان پستان، گیرنده استروژن (ER) مثبت هستند. در زنان مبتلا به سرطان پستان با گیرنده استروژن مثبت، درمان با تاموکسیفن باعث کاهش خطر عود میشود، اما متاسفانه در 30 تا 40 درصد بیماران، عود مجدد بیماری رخ میدهد. بنابراین لازم است بیومارکرهایی شناسایی شوند تا بتوان افراد مقاوم به تاموکسیفن را شناسایی کرد و از استراتژی های درمانی جایگزین استفاده نمود. هدف از این مطالعه ارزیابی ارتباط میان تعداد نسخه های چندین ژن موثر در ایجاد و پیشرفت سرطان پستان و میزان پاسخ به تاموکسیفن بود.مواد و روشها: مطالعه به صورت موردی- شاهدی، شامل 85 بیمار گروه مورد و 85 بیمار گروه شاهد انجام گرفت. گروه مورد شامل بیمارانی بود که در مدت درمان با تاموکسیفن، سرطان در آنها عود کرده بود. گروه شاهد شامل بیمارانی بود که پس از 5 سال درمان با تاموکسیفن، سرطان در آنها عود نکرده بود. با استفاده از تکنیکیافته ها: تغییرات تعداد نسخه های چندین ژن در دو گروه شناسایی و مقایسه شد. بیماران گروه مورد و 73 درصد بیماران گروه شاهد شیمی درمانی برپایه آنتراسایکلین دریافت کرده بودند. ژن =0/006) MLPA CCND1 76 درصد =0/022 ) به طور قابل ملاحظه ای در گروه مورد، نسبت به گروه شاهد، فراوانتر بود. در ارزیابی چندمتغیری، amplification ژن های (p =0/01)TOP2A و p =0/041) p ) پیش بینی کننده مستقل عود باقی ماندند. نتیجه گیری: یافتههای این مطالعه نشان میدهد که amplification ژن CCND1 ممکن است به عنوان یک بیومارکرپاسخ دهی به درمان هورمونی به کار رود و amplification ژن TOP2A ممکن است به عنوان یک بیومارکر موثر در پیش آگهی و احتمالا پیش بینی کننده پاسخ دهی به آنتراسیکلین ها مطرح باشد.

کلیدواژه ها:

سرطان پستان ، تاموکسیفن ، MLPA