بررسی وضعیت اشتغال در زنان بقاء یافته از سرطان پستان

سرطان پستان شایعترین نوع بدخیمی در زنان سنین اشتغال است.اکثر زنان به دلیل تشخیص سرطان پستان در مراحل اولیه ودریافت درمان به موقع به زندگی خود ادامه می دهند. افراد مبتلا به سرطان پستان معمولا قادر به ادامه کار هستند اما گروهی ازبقاء یافتگان از سرطان پستان دچار اختلال در سلامت گردیده و این اختلال گاهی منجر به کاهش توانایی در کار یا حتی از کارافتادگی می گردد. افراد تحت درمان در انواع سرطان در محیط کار مشکلاتی را گزارش نموده اند .همچنین غیبت طولانی مدتبه دلیل بیماری باعث کاهش درآمد و محرومیت اجتماعی می گردد.بازگشت به کار در طی یا پس از درمان سرطان پستان بهدلیل نقش موثر در بازیابی روابط اجتماعی و مشارکت می تواند باعث ارتقاء و بهبود کیفیت زندگی بیمار گردد. به دلیل فقداندانش در حوزه اشتغال در سرطان پستان این مطالعه با هدف تعیین وضعیت اشتغال در زنان بقاء یافته از سرطان پستان انجامگردیده است.روش ها:این پژوهش مقطعی و توصیفی- تحلیلی در دوره ده ساله (1390-1380 ) در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی مشهد دارای بخش اونکولوژی، مرکز درمانی رضا(ع) و بیمارستان مهر انجام گردیده است. در مطالعه حاضر5107 پرونده پزشکی مورد بررسی قرار گرفت. جمع آوری داده ها از طریق مصاحبه حضوری و تلفنی و با کمکپرسشنامه پژوهشگر ساخته انجام شد.روایی و پایایی ابزار به روش CVI و Test re test انجام گردید. آنالیز آماری با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی و با کمک نرم افزار SPSS ویرایش 17 انجام گردید. یافته ها: نتایج نشان داد 7/94% افراد شغل دولتی، 0/4% شغل غیردولتی، 89/01% خانه دار، 1/54% بازنشسته، 0/99% فوت یک نفر سابقه اخراج از کار را داشتند. 80 %درصد از افرادی که در هنگام تشخیص سرطان پستان مشغول به کار بودند سابقه بازگشت به کار داشتند.شایع ترین دلیل بازگشت به کار پس از سرطان پستان نیاز مالی( 89 %) بوده است.همچنین در گروهی که هنگام انجام مطالعه اشتغال به کار نداشتند ،شایع ترین دلیل عدم بازگشت به کار را مشکلات جسمی (62/9%) گزارش نموده اند. 65% افراد مشغول به کار از آشکار شدن تشخیص بیماری خویش نگران بودند.شایع ترین دلیل نگرانی آنان ابراز ترحم از سوی دیگران (36/2%) گزارش شده است.دو گروه از نظر نگرانی از آشکار شدن تشخیص بیماری تفاوت آماری معنی دار داشتند (P=0.038) هم چنین دو گروه از نظر همراهی مسیول در محیط کار با انجام و پیگیری درمان ها تفاوت آماری معنی دار داشتند به طوری که 93/8% در گروه بازگشت به کار و 6/3% در گروه عدم بازگشت به کار از همراهی مسیول خود برای انجامو ادامه درمانهای پیگیری بهرمند بودند. (p<0/036) دو گروه از نظر درد در محل عمل (p<0/001) و ادم در دست (p<0/001) تفاوت آماری معنی دار داشتند به طوری 89/3% و 83/6% در گروه بازگشت به کار به ترتیب درد در محل عمل و ادم در دست نداشتند.نتیجه: نتایج نشان داد نیاز مالی ،مشکلات جسمی ،نگرانی از افشای تشخیص بیماری در محیط کار، همراهی مسیولدر محیط کار، درد در محل عمل جراحی و ادم دست از عوامل تاثیرگذار بر ادامه اشتغال به کار پس از سرطان می باشند.

کلیدواژه ها:

سرطان پستان ، اشتغال ، زنان