بررسی معماری زمینه گرا و رابطه ی آن با معماری پایدار در اقلیم مازندران

معماری زمینه گرا بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و با درک پیام بستر خود شکل می گیرد و در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند، در نتیجه ساختمان جزء کوچکی از طبیعت خواهد بود. در این نوع معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی، کالبدی و اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا می گردد. زمینه گرایی می تواند در ارتباط با معماری پایدار نیز باشد. اصطلاح معماری پایدار یا معماری محیط زیستی به معماری حساس به مسایل پیچیده همزیستی طبیعت، انسان و مصنوعات اطلاق می شود. هدف معماری پایدار ایجاد تعادلی پایدار و سازمان یافته بین طبیعت، موجودات زنده و محیط مصنوع است. از مسایل مرتبط با طبیعت و محیط زیست مسایل اقلیمی می باشد. توجه به اقلیم زمینه و فاکتورهای اقلیمی که در آن معماری می کنیم می تواند سکوی پرشی برای پرواز به سوی معماری پایدار باشد. لذا هدف از این پژوهش که با مطالعه و روش تحقیق کیفی توصیفی صورت پذیرفته- و ابزار گردآوری داده های آن مطالعه منابع مکتوب و مدارک میباشد، ارایه مفاهیم، تعاریف و رویکردهای معماری زمینه گرا و بررسی تیوری ها و منشورهای بین- المللی در این زمینه است، سپس به بررسی رابطه معماری زمینه گرا با معماری پایدار و چگونگی تاثیر آن از طریق فاکتورهای اقلیمی نظیر خصوصیات اقلیمی هر زمینه (باد، باران، تغییرات دمای هوا در شب و روز، دمای هوا، جریان هوا، موقعیت آسمان، آفتاب و تابش) پرداخته می شود. نتایج احتمالی بیانگر آن است که توجه به فاکتورهای اقلیمی در طراحی های معماری راه رسیدن به معماری پایدار و معماری زمینه گرا را تسهیل خواهد نمود.

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، معماری پایدار ، فاکتورهای اقلیمی