رهیافت پویش مختلط، رهیافتی مناسب برای شرایط ایران و نقش برنامه ریزان

تحقق پذیری پایین و ناکارآمدی برنامه های شهری گذشته مبتنی بر رهیافت های سنتی جامع، و روی آوردن تصمیم گیرندگان به رهیافت عملیاتی اندک افزا، ضرورت پالایش دیدگاه های نظری و روش شناسی برنامه ریزی در ایران با نیت رفع کاستی های این دو رهیافت را آشکار ساخته است. از سویی هم سازی رهیافت های جامع با الزامات زمینه ای و ساختار سیستم اقتصاد سیاسی ایران رد یک باره آن را ناممکن می سازد و از سوی دیگر بسندگی اندک افزایی به حفظ وضع موجود و نه توسعه، پذیرش یک سویه آن را، برخلاف نزدیکی بیشتر به اجرا، نامناسب می سازد. در این پژوهش به بررسی نظریه برنامه ریزی متناسب با شرایط ایران پرداخته شده است و سعی شده است. در این مسیر نقش برنامه ریز و تصمیم ساز شرح داده شده است. آنچه که به عنوان نتیجه این پژوهش حاصل شده است این است که رهیافت پویش مختلط گویای مناسبت و توانمندی نسبی این رهیافت، به عنوان رهیافت جایگزین در سیستم برنامه ریزی توسعه شهر در ایران، است و پس از تعیین تصمیم های پایه و اندک افزا، وظیفه برنامه ریز انگیزش مناظره و گفت و گو در مورد امور شهری است که تصمیم سازی در آن به عنوان بخشی از فرآیند تصمیم گیری و بازوی سیاست در نظر گرفته می شود.

کلیدواژه های رهیافت پویش مختلط، رهیافتی مناسب برای شرایط ایران و نقش برنامه ریزان:

نظریه برنامه ریزی ، برنامه ریزی عقلانی ، اندک افزایی ، پویش مختلط