ارزیابی و بررسی وضعیت پیاده روهای اطراف بافت تاریخی شهر کرمان با تاکید بر پیاده مداری

با رشد شهرنشینی، گسترش شهرها، پیدایش اتومبیل و در نتیجه انقلاب صنعتی، پیاده روی کاهش یافته است و از اهمیت و نقش آن کاسته و حقوق عابر پیاده در شهرها نادیده گرفته شد. از طرفی پیاده روی قدیمی ترین شکل جابجایی انسان در فضای شهری است که به عنوان اصلی ترین الگوی جابجایی در داخل کانون های زیستی به دلیل کم هزینه بودن و یا دسترس بودن آسان برای کلیه اقشار جامعه به شمار می رود. پیاده رو بخشی از شبکه معابر می باشد که از طریق جداسازی ترافیک وسایل نقلیه از عابران پیاده، باعث تامین ایمنی عابران پیاده می گردد. این مسیرها معمولا به موازات سواره رو ولی جدا از آن است. در این محدوده تنها عابران پیاده می توانند تردد نمایند و ایمنی، راحتی، دسترسی و تحرک از خصوصیات مهم و بارز این بخش از شبکه معابر می باشد. در این راستا هدف پژوهش حاضر سنجش پیاده راه در با تاکید بر پیاده مداری در اطراف بافت تاریخی شهر کرمان می باشد. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی مبتنی بر شیوه میدانی می باشد. برای جمع آوری اطلاعات از روش های کتابخانه ای (کتب، مقالات، اسناد، اینترنت و ... ) و روش میدانی (مصاحبه و مشاهده) استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد بطور کلی وضعیت پیاده رو های بافت تاریخی و قدیم شهر کرمان برای پیاده مداری، در وضع نامطلوب و نامناسب قرار دارند بطوری که هیچ کدام از قسمت های محدوده مورد مطالعه امکان پیاده روی را برای عابرین فراهم نکرده اند. از این رو برنامه ریزی در جهت ساماندهی آن از اولویت های اساسی به شمار می آید که برنامه ریزان شهری باید به آن توجه ویژ ه ای داشته باشند.

کلیدواژه ها:

بررسی و ارزیابی ، پیاده رو ، پیاده مداری ، بافت تاریخی ، شهر کرمان