انرژی های نو دربهینه سازی مصرف انرژی در ساختمان

کاربرد مفاهیم پایداری و توسعه پایدار در معماری مبحثی به نام معماری پایدار را به وجود آورده است که مهم ترین سرفصل های آن را عناوین معماری اکو - تک ، معماری و انرژی و معماری سبز تشکیل می دهد. معماری پایدار (که در واقع زیرمجموعه طراحی پایدار است) را شاید بتوان یکی از جریان های مهم معاصر به حساب آورد که عکس العملی منطقی در برابر مسایل و مشکلات عصر صنعت به شمار می رود. برای مثال، 50 درصد از ذخایر سوختی در ساختمان ها مصرف می شود که این به نوبه خود منجر به بحران های زیست محیطی شده و خواهد شد. لذا، ضرورت ایجاد و توسعه هرچه بیشتر مقوله پایداری در معماری بخوبی قابل مشاهده است.معماری پایدار، مانند سایر مقولات معماری، دارای اصول و قواعد خاصی است و این سه مرحله را در برمی گیرد: صرفه جویی در منابع، طراحی برای بازگشت به چرخه زندگی و طراحی برای انسان که هرکدام آنها استراتژی های ویژه خود را دارند. شناخت و مطالعه این تدابیر، معمار را به درک بیشتر از محیطی که باید طراحی آن را انجام دهد، می رساند. در واقع می توان گفت که برای رسیدن به معماری پایدار، طراح باید این مراحل و اصول را در طرح خود لحاظ و برحسب مورد ترکیب و متعادل کند.اما مهمترین بحث در معماری پایدار استفاده بهینه از مهمترین منبع انرژی یعنی خورشید و زیست توده هامی باشد که در نحوه قرار گیری و چینش اجزا طبیعی و مصنوعی در عالم تاثیر مستقیم دارد. در این میان چگونگی استفاده از این منابع انرژی اهمیت بسزایی دارد اینکه ما بتوانیم حداکثر بهره برداری از آنها بیشترین بازده را با کمترین هزینه داشته باشیم این پژوهش از نوع توصیفی– تحلیلی بوده و مبتنی بر اطلاعات کتابخانه ای، آرشیو سازمان های دولتی و گزارش ادارت محلی می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، زیست توده ، انرژی خورشیدی ، بهینه سازی