تعیین معیارهای موثر بر ارتقاء سرمایه اجتماعی در پیاده راه ها

سرمایه اجتماعی یکی از مفاهیم پرکاربرد علوم اجتماعی می باشد که ریشه در تعاملات اجتماعی دارد. امروزه فضاهای شهری پیاده مدار، با روندی ناموزون و ناهماهنگ با ویژگی های اجتماعی و فرهنگی جامعه و نیز خواسته ها و نیازهای شهروندان در حال رشد و گسترش است، پیاده راه ها به عنوان گونه ای از فضای شهری از این امر مستثنی نیستند که نتیجه آن؛ نارضایتی شهروندان، عدم حس تعلق آنان، کاهش حس مسیولیت و عدم احساس امنیت از حضور در معبر پیاده می باشد. این امر موجب کاهش تعاملات و انسجام اجتماعی در معبر شده که به کاهش سرمایه اجتماعی در پیاده راه و در نهایت در شهر می انجامد. اهمیت و ضروت این مساله باعث گردیده است که با نگاهی عمیق تر به نقش طراحی شهری در ارتقاء سرمایه اجتماعی در طراحی پیاده راه های ایران، که امروزه با بحران مواجه اند، قدمی هرچند ناچیز برداشته شود. در این مسیر از روش اسنادی و کتابخانه ای جهت ارتقاء سرمایه اجتماعی در پیاده راه ها بهره گرفته شده است که با استناد به مطالعات انجام شده شاخص های اعتماد محیطی، امنیت، ایمنی، دسترسی، همیاری و همکاری در جهت بهبود اوضاع محله ای، مشارکت اجتماعی، مطلوبیت بصری، هویت اجتماعی و ارتقاء کیفیت خدمات و تسهیلات به عنوان شاخص های موثر در ارتقاء سرمایه اجتماعی در پیاده راه ها مطرح گردیدند.

کلیدواژه ها:

سرمایه اجتماعی ، تعاملات اجتماعی ، فضای شهری ، پیاده راه ، طراحی شهری