تجلی خیال در ساحت هنر (موسیقی و معماری)

عالم خیال رابطه ی بین عالم لاهوت با عالم ناسوت است. خیال وجه مشترک همه ی هنرهاست اگر خیال را از هنر بردارند هنر به صنعت یا علم تبدیل می شود هنر از نظر تجلی دادن هستی، مرتبه ای بالاتر از فلسفه دارد چرا که فلسفه قوانین حاکم بر هستی را کشف و بیان می کند حال آنکه هنر، ظهور هستی را در قالب صورت های خیالی نشان می دهد، به نحوی که در مخاطب منشا بروز رفتارهای نوین می شود و شخصیت او را عمیقا در راستای هدف هنرمند متاثر می کند. براساس آموزه های حکمی ما عوالم بالا و به واسطه ی خیال منفصل به مرتبه ی صور محسوس تنزل می یابد. همین تمثل به هنرمند شان خبری به مفهوم اصیل لفظ می بخشد و او می تواند زیبایی های حقیقت را آشکار و نسبتی با آن برقرار کند اما اگر عالم او کور و تاریک شد، دنیای هنری او به دنیای نفسانی و رسوبات کابوس وار ختم می شود. در اینجا دیگر خیال آدمی در عالم ماوراء سیر و سلوک طیرانی ندارد. این در حالیست که هنر در گذشته به معنای شریف لفظ فضیلت و خیال منفصل هنرمند، معطوف به حقیقت و کشف و بیان آن بود. موسیقی و معماری از هنرهای کهنی محسوب می شوند که در طی دوران تحت ساختارها، تناسبات و اصولی شکل تکوین یافته ای به خود گرفته اند. از دوران های پیشاتاریخ فیلسوفان و تاریخ دانان این دو هنر را در رده هنرهای مادر قرار دادند. به عقیده شوپنهاور، موسیقی عالی ترین نوع هنری بود و تمام هنرها می خواهند به مرحله موسیقی برسند و معماری هنری بصریست که شوپنهاور آن را مصالحی میان زیبایی و سودبخشی می داند و آگوستینوس می گوید: معماری از نظر من همان شهود است، شهود زیبایی های ملکوت در عالم ماده با مکانیزمی به نام فضا. هدف این تحقیق شناخت تاثیر عالم خیال در هنر بالاخص موسیقی و معماری است. این پژوهش بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است.

کلیدواژه ها:

هنر ، عالم خیال ، عرفان ، آفرینش هنر ، موسیقی ، معماری