دستیابی به توسعه پایدار محله ای در شهرهای ایرانی_اسلامی با رویکرد نوشهرگرایی نمونه موردی: محله حسینیه زنجان

محله به عنوان یک واحد اصلی روابط اجتماعی در شهرهای اسلامی بوده که از اجزای اصلی و فرعی تشکیل شده و عوامل فضایی ، فرهنگی و اقتصادی در آن دخالت داشته است. محلات شهرهای اسلامی که شکلی ازهمبستگی بر مبنای سکونت درآن بوده اند ، اکنون به دلیل عدم باززنده سازی کالبد و فعالیت از رونق افتاده اند. این بافتهای جدید به سبب عدم برخورداری ازمختصات اجتماعی ، اقتصادی ، کالبدی و فضایی محله به هیچ وجه دارای ماهیت محله ای نبوده اند. ریشه یابی این مشکلات سبب خواهد شد تا به بازشناسی مفهوم محله دست بزنیم و در نتیجه به این واقعیت دستیابیم که مفهوم و معنای محله درزندگی امروز ، دارای ماهیت متفاوتی ازگذشته میباشد. بررسی ها نشان میدهد که نهضت نوشهرگرایی به عنوان یک حرکت فکری بزرگ در پایان قرن 20 با تلاش برای توجه مجدد به هنر ساختن مکان و برنامه ریزی محلات سنتی شهرها ، دارای تجربیات موفق دراین ارتباط میباشد. با بررسی اصول نوشهرگرایی و ویژگیهای شهر ایرانی _اسلامی، به نظرمیرسد استفاده ازاین اصول و بومی کردن آن میتواند پاسخگوی اهداف پژوهشی حاضر و تلاش برای حل مسیله مورد طرح باشد .

کلیدواژه ها:

سکونتگاه شهری ، نوشهرگرایی ، تقسیمات شهری ، محلات سنتی