ارزیابی سطوح آبیاری و کود نیتروژن بر رنگیزه های فتوسنتزی و عملکرد دو رقم سویا

به منظور بررسی اثرات سطوح آبیاری و کود نیتروژن بر عملکرد دانه و برخی صفات فیزیولوژیک دو رقم سویا، آزمایشی در مزرعه به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در کرمان، بهار سال 1394 انجام شد. عامل اصلی سه سطح آبیاری بود که در پتانسیل های رطوبتی 40-35 I1 ؛ 60-55 I2 و 80-75 I3 سانتی بار خاک انجام شد و عامل فرعی چهار سطح کود نیتروژن (صفر ، 50 ، 100 و 150 کیلوگرم در هکتار ) و دو رقم سویا (L17 و ویلیامز) بودند. صفات مورد مطالعه عملکرد دانه، کلروفیل a و b کلروفیل کل و کاروتنویید بودند. نتایج نشان دادند که همه صفات به طور معنی داری تحت تاثیر سطوح آبیاری قرار گرفتند و تنش خشکی منجر به کاهش آنها گردید. با افزایش تنش خشکی، کلروفیل a و کلروفیل کل کاهش یافت و این کاهش در رقم ویلیامز چشم گیر بود. اثر متقابل آبیاری و نیتروژن بر صفات کلروفیل a ، b و کلروفیل کل معنی دار بود رقم ویلیامز بالاترین عملکرد دانه را تولید نمود در حالی که بیشترین، رنگیزه های فتوسنتزی مربوط به لاین L17 بود. نتایج این آزمایش نشان داد که مصرف نیتروژن باعث افزایش محتوای رنگیزه های برگ در شرایط تنش خشکی گردید و عملکرد دانه سویا را افزایش داد.

کلیدواژه ها:

ارقام سویا ، تنش خشکی ، کلروفیل ، نیتروژن