مطالعه و ارزیابی مبانی اصول طراحی زمینه گرا با تاکید بر زمینه فرهنگی - اجتماعی

زمینه همواره به عنوان عنصر اصلی در علوم شهری مطرح بوده است که علت بسیاری از رفتار ها، اتفاقات، تعاملات و وقایع تاریخی برگرفته از تاریخ، مربوط به زمینه می باشد . اصول و ارزش های هر شهری دارای نشانه هایی است که هویت آن شهر را تبیین می کند . در شهر های عصر حاضر که خاستگاه تمدن و فرهنگ و مبین رویکرد های انسان محور در فرآیند های توسعه شهر هستند،کمبود هایی مشاهده می شود . گرایش های انسان گرایانه در نظریات طراحی محیط با تاکید بر فرهنگ و متغیر های فرهنگی در فضای شهر به ما امکان انتقال اطلاعات را می دهد . انسان برای آنکه بتواند با زمینه ای که در آن زندگی می کند ارتباط برقرار کند نیاز به خاطرات مشترک، درک نمادها و فعالیت های روزمره در آن دارد . در این زمان است که مکان ها شکل می گیرند و رفتار انسان را تنظیم می کنند و به آن جهت می دهند . هدف این تحقیق شناخت معیارهای فرهنگی و اجتماعی در معماری زمینه گرا می باشد . بی توجهی مدیریت شهری به مراکز شهری در جریان رشد شتابان شهرنشینی، این مراکز را با مشکلات و مسایل متعددی روبه رو کرده که از جمله ی آن می توان به بی توجهی به مفاهیم و لایه های طبیعی و انسان ساخت بستر شهرها، ناپایداری و کاهش کیفیت شهری و محدود شدن به زمانی خاص، موجب اغتشاش بصری و به وجود آمدن بحران هویت شده است. در توسعه امروز با وجود زمینه ای واحد ،تضاد و تقابل بسیاری در محصول معماری دیده می شود. زمینه متشکل از تمام ماهیت آن چیزی است که ساخت کالبدی را به بستر اجتماعی پیوند می دهد. در مقاله ی حاضر با روش توصیفی تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای، به بررسی نعاریف و نظریه های زمینه گرایی و نحوه استفاده از آنها در نمونه های موردی می پردازد و در ادامه معیارهای زمینه گرایی فرهنگی- اجتماعی در فرآیند طراحی ارایه می گردد.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، زمینه گرایی فرهنگی ، زمینه گرایی اجتماعی ، ابعاد زمینه گرایی ، طراحی زمینه گرا