بررسی اصول معماری حاکم بر بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی براساس فلسفه معماری دوره صفویه

معماری و شهرسازی گذشته ایران در بر گیرنده اصولی است که در دل سنت ها نمود یافته و در چند دهه اخیر در اثر گسترش نامتعادل شهرها و گسست سازمان فضایی شهر، شهر سنتی از حقیقت خود فاصله گرفته و چالش هایی پیش روی شهرسازی سنتی و شهرسازی مدرن قرار داده است. توجه به رویکرد ساختار فضایی، با احترام به تاریخ و مفاهیم شهرسنتی - ایرانی محتوای اصلی کار است. مسلما، بهره گیری از الگوهای سنتی شهرسازی و بهره مندی از تجربیات گذشته، می تواند زیربنای خوب و مفیدی برای الگوهای شهرسازی آینده باشد. ضرورت شناخت مفاهیم شهر سنتی از سویی، شناخت ویژگی های فرهنگی، بومی و تاریخی بافت از دیگر سو و نیز معیارهای شناخت استخوان بندی می تواند ما را به ساخت الگوهای ذهنی رهنمون کند. مقاله حاضر با هدف دستیابی به الگویی مناسب جهت مداخله در بافت های تاریخی، به مطالعه موردی در زمینه شهر اردبیل و محله گازرانپرداخته است. تحقیق حاضر بدلیل تاثیر شناخت تاریخی و کالبدی شهر در ارایه طرح، در بخش های آغازین به بررسی حوادث تاریخی، رشد، گسترش و تحولات شهر در دوران های گوناگون می پردازد. سپس برای معرفی عناصر تاثیرگذار در طراحی بافت کهن به تحلیل ساختار کهن محلات و شناسایی نقاط مهم بافت با توجه به تعاملات اجتماعی فرهنگی مردم پرداخته و در ادامه معرفی طرح، در قالب پیشینه، اهداف، فرایند برنامه ریزی و طراحی انجام گرفته است. مقاله ارایه شده از نظر شیوه تحقیق و نحوه جمع آوری اطلاعات براساس ماهیت و روش از نوع توصیفی می باشد زیرا در این مقاله به شرح و بیان یک موضوع می پردازیم در این پژوهش علاوه بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی سفرنامه ها و نقشه ها، برداشت های میدانی نیز انجام گرفته است که در مقاله ارایه می گردد. همچنین مطالعه ویژگی مکانی محله گازران نشان دهنده نمونه گیری مکانی در این مقاله می باشد.

کلیدواژه ها:

بقعه ، شیخ صفی الدین ، اردبیل ، شیخ بهایی