ارتقاء کیفیت زندگی از طریق ایجاد حس تعلق به مکان در مجتمع های مسکونی

گسترش روز افزون جوامع بشری کنونی و گرایش بیشتر به معماری مدرن با اینکه باعث پیشرفت های عمده تکنولوژی در ابعاد مختلف شده ولی باعث به وجود آمدن آسیب های روحی در اکثر شهروندان شده است. امروزه اکثر شهرنشینان در فضاهایی آلوده، ناهماهنگ و ناهنجارکه به دلیل عدم شناخت و برنامه ریزی صحیح ایجاد شده، گرفتار آمده اند. به طوری که در بخشی از نواحی شهری، انسان با مناظر ناهماهنگ، بسترهای خشن و بی روح مواجه است به صورتی که به نظر می رسد که رهایی از دست آنان میسر نیست. شهری که دارای اغتشاشات کالبدی و روانی در عرصه طراحی باشد، بجای حس ماندن و دعوت کنندگی، حس طرد شدن از محیط را در فرد به وجود می آورد.از این رو صاحبنظران معتقدند یکی از راه حل های برون رفت از این معضل و به ویژه در مورد فضاهای مسکونی ایجاد حس تعلق به مکان است. این مقاله با تمرکز به موضوع ارتقاء کیفیت زندگی از طریق ایجاد حس تعلق به مکان به بررسی مجتمع های مسکونی و عوامل ایجاد کننده حس تعلق به مکان در آن می پردازد، تا راه های افزایش حس تعلق به مکان را شناسایی و در طراحی ها پیاده کند. زیرا تا زمانی که حس مطلوبی از محیط زندگی در فرد ایجاد نشود، زندگی مطلوبی نخواهد داشت. مقاله حاضر مستخرج از پایان نامه با عنوان ارتقاء کیفیت زندگی در مجتمع های مسکونی از طریق ایجاد حس تعلق به مکان (نمونه موردی طراحی مجتمع مسکونی در منطقه 22 تهران) است.

کلیدواژه ها:

شهرنشینی ، حس تعلق به مکان ، شهر ، کیفیت زندگی ، مسکن