طراحی مرکز پژوهشی بازیافت پایدار مصالح ساختمان

با توجه به رشد روزافزون آلاینده های زیست محیطی و گازهای گلخانه ای، از یک طرف و انباشت مواد زاید و خصوصا نخاله های ساختمانی از طرف دیگر، استفاده از انرژی های نو همچون انرژی خورشیدی بجای سوخت های فسیلی و نیز بازیافت مصالح امری اجتناب ناپذیر می نماید. مواد آلاینده ای چون پلاستیک و شیشه با عمر تجزیه بالا موجب افزایش گرمای زمین و آلودگی محیط زیست می شوند که خطرات جدی برای سلامتی انسان ها ایجاد می نماید. هدف این تحقیق بررسی نقش پژوهشکده ها و مراکز تحقیقاتی در گسترش علم بازیافت مصالح در دستیابی به معماری پایدار می باشد به مدد انرژی پاک خورشیدی می باشد. تحقیق انجام گرفته مبتنی بر روش توصیفی- تحلیلی است که به مطالعه بازیافت مصالح غیر قابل استفاده به مصالح نو و قابل بازیافت جهت بهره گیری از انرژی های تجدید پذیر، چگونگی بهره گیری از این انرژی ها و مطالعات صورت گرفته در این زمینه می پردازد و نتیجه تایید بهره گیری از انرژی های تجدید پذیر با کمک مصالح و تکنولوژی های قابل بازیافت و تبدیل پتانسیل های محیطی به انرژی های مصرفی در ساختمان می باشد. که خود این امر، الگویی برای سایر ساختمان ها در تامین انرژی خود از منابع تجدید پذیر خواهد بود. پانل های فتوولتاییک هماهنگ با پوسته ساختمان نه تنها نمودی از بازیافت مصالح زیست محیطی بشمار رفته و جنبه های زیبایی شناسی معمارانه مجموعه را افزایش می دهند بلکه با ایجاد ارزش افزوده، 3 برابر نیاز انرژی مجموعه را تامین می کنند که مازاد آن به شبکه برق سراسری تزریق شده و موجب فرهنگ سازی استفاده از انرژی خورشیدی و توجه به بازیافت مصالح می گردد.

کلیدواژه ها:

بازیافت ، پژوهشکده ، معماری پایدار ، انرژی خورشیدی ، کارایی انرژی