استفاده از معماری پایدار جهت ارتقا کیفی زندگی در محیط مسکونی

بشر همواره به دنبال محیطی امن برای بقا و آسایش خود می باشد و تا به امروز از هر فرصتی برای نیل به این هدف استفاده کرده است. او هم اکنون دریافته که تکنولوژی را باید به نحوی دیگر بار، تعریف نماید. در غیر این صورت خود و نسل های آینده، قربانی آن خواهند شد. احترام به نیازهای آینده، شاید قالبی باشد که مفهوم فناوری را مفهوم تازه می بخشد، چیزی که امروزه بیش از هر زمانی به آن نیازمندیم. در این حرکت جهانی معماران نیز همسو با سایر دانشمندان در پی یافتن راهکارهای جدید برای تامین زندگی مطلوب انسان بوده اند. بدیهی است که زندگی، کار، تفریح و استراحت، همه و همه فعالیت هایی می باشند که در فضاهای طراحی شده توسط معماران صورت پذیرفته و از آنجا که نقاط قوت و ضعف یک ساختمان، بر زیست بوم جهان تاثیر مستقیم خواهد داشت؛ لذا پایداری و طراحی پایدار نگرشی است که از تغییر نگاه انسان به جهان متولد شده است. طراحی ساختمان بایستی به گونه ای انجام شود که اثرات منفی و مخرب آن بر محیط، با به کارگیری دانش و طراحی روز کاهش یافته و علاوه بر تامین ایده آل، پاسخ مقتضی برای نیازهای ساکنینش، به مطبوعیت محیط واقع در آن نیز افزوده شود. کاربرد مفاهیم پایداری و اهداف توسعه پایدار در معماری، ساختمان را نه تنها با شرایط اقلیمی منطقه خود تطبیق می دهد، بلکه ارتباط متقابلی با آن برقرار می کند، که مطلوبیت محیط را برای کاربران پدید می آورد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، معماری پایدار ، محیط مسکونی ، نیازهای انسانی ، مطلوبیت محیط