کاربست عناصر کالبدی تاریخی زمینه شهر زنجان در ارتقاء حس تعلق به مکان در معماری شهر

بدون تردید در سنجش و ارزیابی کیفیات فضا، مفهوم حس تعلق به مکان از اهمیت به سزایی برخوردار است. این حس که بر پایه حس مکان به وجود می آید، دارای مفهومی فراتر از آگاه بودن به استقرار در یک مکان است و به پیوند فرد با مکان منجر می شود زیرا در محدوده آن انسان خود را جزیی از مکان می داند و براساس تجربه های خود از نشانه ها، معانی، عملکردها و شخصیت مکان، نقشی برای آن در ذهن خود متصور می سازد و مکان برای او قابل احترام می گردد. حال پاسخ به این مسیله حایز اهمیت است که چگونه می توان به راهکارهایی عملی در نیل به معماری واجد این کیفیت، دست یافت. در این پژوهش برای رسیدن به مقصود، در ابتدا به تبیین ارتباط هم افزای حس تعلق به مکان و مفهوم زمینه گرایی که در طراحی، به اتحاد و یکپارچگی بنا با محیط پیرامونش تاکید دارد، پرداخته شده است، سپس با انجام مطالعات میدانی و واکاوی زمینه شهر زنجان برخی از عناصر کالبدی تاریخی شهر مورد تدقیق قرار گرفته و در نهایت با بهره گیری از متد برولین برای تحقق یافتن معماری زمینه گرا، الگوهایی تجریدی برای ارتقای حس تعلق به مکان ارایه گردیده است که می تواند به عنوان راه حلی برای مقابله با بحران هویت در معماری کنونی شهر تلقی گردد.

کلیدواژه ها:

زمینه ، حس تعلق به مکان ، زمینه گرایی کالبدی ، ادراک مکان