پیامدهای تغییر کاربری اراضی بر امنیت غذایی در کشور

امنیت غذایی مفهومی است چند بعدی که با تعامل مجموعه ای از عوامل بیولوژیکی، اقتصادی، اجتماعی،کشاورزی و فیزیکی تعیین می شود، ازآنجایی که منابع دارای محدودیت است این محدودیت موجبنمی گردد که میزان جمعیت افزایش نیابد ازاینرو گسترش فضاهای انسانی موجب ازدیاد فشار برای تغییراتکاربری شده و اثرات سوء زیست محیطی برای طبیعت در پی دارد. تولیدات مواد اولیه ارتباط مستقیم بهزمین داشته و کمبود آن چالش پیشروی بشر است، بنابراین کمبود غذا ازجمله بزرگترین مشکلات آیندهمحسوب می گردد، لذا مدیریت تولید مواد غذایی در راستای تقاضا برای غذا با افزایش جمعیت مسیله جدیاست که هرروزه به شدت آن افزوده میشود. خوشبختانه در ایران وجود مواد اولیه و دردسترس بودن آنهمراه با توزیع به نسبت مناسب مواد اولیه به پایداری این امر انجامیده است و ایران را جزو کشورهایی قرارداده که دارای امنیت غذایی اند. اما برای جلوگیری از ایجاد بحران، بهبود شرایط حمایتی و هدفدار، تاثیرمثبتی بر وضعیت امنیت غذایی در آینده کشور خواهد داشت. اگرچه برنامه کوتاه مدت باید بر پایهکمک های غذایی مستقیم به نیازمندان باشد، اما در بلند مدت، هدف باید بر توسعه و تشویق به توسعه هرچه بیشتر استفاده از روش های کشاورزی پایدار و توسعه پایدار کشاورزی تهیه شود. این مهم شامل افزایشسرمایه گذاری در بخش تولیدات کشاورزی و همچنین توسعه زیربناهای روستایی و ایجاد فضایی مناسببرای سرمایه گذاری بخش های عمومی و دولتی و خصوصی است. بخشی دیگری از برنامه ها نیز باید برگسترش آموزش همگانی به ویژه به جوامع بومی و زنان و کودکان متمرکز باشد که هم جهت با حمایت ازدانش اقوام بومی و مردمان محلی امکان پذیر است.

کلیدواژه ها:

امنیت غذایی ، تقاضای مواد اولیه ، تولید غذا ، مدیریت مواد غذایی و کشور ایران