وضعیت دولت کشور های ناتوان در حقوق بین الملل معاصر

طبق کنوانسیون مونته ویدیو، دولت به عنوان شخص حقوق بین الملل دارای جمعیت دایمی، سرزمین معین، حکومت و توانایی برقراری روابط با سایر دولت هاست. دولت خودمختار و مستقل، انحصار به کارگیری اجبار فیزیکی را به صورت قانونی در اختیار دارد. از طرف دیگر، دولت واقعیتی حقوقی است، این واقعیت حقوقی به منزله یکنظام هنجاری می تواند به صورت الزام آوری، بالاخص به صورت مستقل و مسلط، اعمال اقتدار کند. بر اساس برخی معیارهای عینی، اگر دولتی نتواند در چارچوب مرزهای خود بر سرزمین و مردم خویش اعمال اقتدار نماید و قادر به ارایه خدمات سیاسی به جمعیت خود نباشد و در آن سرزمین جنگ های داخلی و محسوب ناتوان ، نقض های گسترده حقوق بشر صورت گیرد اما قادر به حل وفصل این مسایل نباشد می شود. برجسته ترین نمود ناتوانی دولت ، فقدان حکومت مقتدر است. علاوه بر معضلات داخلی، این دولت به خاطر روانه کردن سیلی از آوارگان به دولت های همسایه و فراهم کردن زمینه های مداخلات بشردوستانه و امکان تبدیل شدن به مامنی برای تروریست ها تهدیداتی جدی را متوجه جامعه بین المللی میکنند. نامیدن یک دولت به عنوان ضعیف یا ناتوان بیشتر مسیله ارزیابی و بررسی بی کفایتی آن در اجرای کار ویژه هایش است. فروپاشی دولت دارای اوصاف داخلی و خارجی است که هم بر جامعه خود و هم بر جامعه بین المللی تاثیر می گذارد؛ با این حال، این دولت طبق حقوق بین الملل معاصر، دولت محسوب میشوند هرچند دچار سوء عملکرد است. دراین مقاله ضمن بررسی ماهیت دولت ناتوان در حقوق بین الملل معاصر به موراد عینی و عملی آن در رویه بین المللی خواهیم پرداخت و از خلال این قضیه می کوشیم تا برخی ابعاد مبهم قضیه را مورد شناسایی قرار دهیم.

کلیدواژه ها:

دولت کشور ، حاکمیت ، فروپاشی ، اقتدار ، امنیت بین المللی