محاسبه درجه اولویت ریسک در مدل FMEA با استفاده از تئوری فازی

امروزه کیفیت حرف اول را در تسخیر بازار فروش محصول می زند. بنابراین، بهبود و ارتقاء سطح کیفیت محصول و خدمت ارائه شده توسط بنگاهها، اولین و اصلی ترین عامل پیشی گرفتن از رقبا و گرفتن سهم عمده بازار می باشد، از این رو امروزه مفهوم کیفیت توسعه داده شده و بعنوان یک دیدگاه جامع و یک فرهنگ عمومی در تمام سطوح سازمانی مورد توجه قرار گرفته است. در همین راستا و جهت نیل به هدف فوق، ابزارهای گوناگونی معرفی و توسعه داده شده اند. تجزیه و تحلیل حالت های خطا و آثار آنها ابزار کارآمد در مدیریت کیفیت می باشد. و کاربرد آنها روز به روز درعمل بیشتر می شود. روش تجزیه و تحلیل خطا و اثرات آن ریسک وقوع خطرات بالقوه در طول مراحل طراحی و تولید را برای جلوگیری از دریافت محصول نامطلوب توسط مشتری و جلوگیری از به خطر افتادن اعتبار و شهرت شرکت محاسبه نموده و از آن طریق، اقدامات اصلاحی را توصیه می نماید. از آنجاییکه یکی از اهداف FMEA انتخاب اقدامات اصلاحی مناسب برای کاهش ریسک و خرابی ها می باشد لذا گزینه هایی که ریسک خرابی بالاتری دارند اهمیت ویژه ای دارند. بنابراین همواره با یک عدد تحت عنوان عدد ریسک پذیری سروکار خواهیم داشت که از حاصلضرب سه پارامتر شدت خطا، احتمال وقوع خطا و احتمال کشف خطا به دست می آید. D*O*RPN=S در نهایت با اولویت بندی علل بالقوه براساس عدد ریسک (RPN)، اقدامات اصلاحی تعریف شده و منابع محدود به خطاهای با ریسک بالا تخصیص داده می شود. در این روش اساس کار برفکر و احساس انسان است. لذا با یک مفهوم مبهم و نادقیق مواجه می باشیم که نمی توان یک مقدار کمی دقیق برای پارامترهای سه گانه در نظر گرفت. بعبارت دیگر نسبت دادن عددی بین 1 تا 10 به هریک از عوامل موثر در ریسک پذیری برای تیم چند تخصصی مربوطه بسیار مشکل است و غالباً اختلاف نظر محسوسی در محاسبات بوجود می آید.