بررسی تطبیقی موت و حیات در قرآن و عهد جدید (انجیل)

مرگ از آغاز خلقت بشر، همواره برای انسان ها به مثابه یک معما مطرح بوده و از همان ابتدا، نوعی اعتقادبه زندگانی پس از مرگ وجود داشته است. در نگرشی کلی به این اعتقادات، نقطه اشتراک خاصی درمیان آنها مشاهده می گردد، مبنی بر این که انسان ها با مرگ نابود نمی شوند بلکه جوهری لطیف- فاقدجرم، حجم و شکل- از او باقی می ماند که عموما از آن به (روح) تعبیر می شود؛ گرچه در توجیهچگونگی بقای روح، اختلاف نظر وجود دارد. مرگ پایان زندگی نیست؛ بلکه دروازه زندگی ابدی وجاودانه است. هدف از زندگی دنیا جز این نیست که انسان را برای یک زندگانی کاملتر و ابدی آمادهکنند. البته مرگ، سرآغاز آن زندگی نوین است و بشر با مرگ از منزلی موقت و عاریتی، به منزلی دیگرکه زنده و جاودانه است منتقل میشود. بنابراین، مردن در منطق قرآن به معنای تباهی و انهدام نیست بلکه بهمعنای انتقال است از این رو، در فرهنگ قرآنی، بهترین معادل مرگ تعبیر (وفات و توفی) است، که بهمعنای حفظ و نگهداری جان هاست، نه نابودی آنها. حیات در قرآن، همان حیات طیبهی است که مبنایآن یاد و شناخت الهی است و حیات غیر طیبه زیربنای غفلت و فراموشی از یاد خدا است.وجه اشتراک میان قرآن و عهد جدید به مراتب بیشتر از نقاط تفاوت و اختلاف آنها میباشد. قابل توجهاست در زمینه وجه اشتراک، بندگی و تسلیم در برابر خدا و عمل کردن به دستورات او و حرکت به سویخدایی شدن و بنیان نهادن روابط اجتماعی و انسانی با دیگران، که در همه آموزه های متون ادیان آسمانیوجود دارد.

کلیدواژه ها:

موت و حیات ، قرآن ، عهد جدید ، بررسی تطبیقی