سنجش تمرکز فضایی و نابرابری منطقه ای درزیرساخت های حوزه بهداشت و درمان(رهیافت ناپارامتریک)

یکی از اهداف اصلی آمایش سرزمین و برنامه ریزی کلان توسعه کشور، تاکید بر گسترش زیرساخت های حوزه بهداشت و درمان در فضای جغرافیایی و تخصیص یابی منطقه ای است. عدالت در بخش بهداشت و سلامت به معنای آن است که همه افراد یک جامعه به صورت یکسان از منابع و امکانات بهداشتی برخوردار باشند. هر چه توزیع میزان و سطح شاخص های بهداشتی در یک جامعه بیشتر و مناسب تر باشد سلامتی و رفاه بیشتری را برای آن جامعه به همراه خواهد داشت. این مقاله، به سنجش فضایی و نابرابر ی منطقه ای زیرساخت های بهداشت و درمان در سال 1392 در بین استان های کشور می پردازد . روش تحقیق از نظر هدف، کاربردی و از حیث روش کمی- تحلیلی است که از شاخص های نسبت تمرکز فضایی K استان برتر، شاخص هرفیندال- هیرشمن، هال- تایدمن، شاخص جامع تمرکز منطقه ای، هانا- کای و آنتروپی در توزیع منطقه ای بیمارستان های خصوصی، دولتی و تعداد تخت های فعال در استان های کشور استفاده شده است. براساس یافته های این پژوهش متوسط تمرکز فضایی چهار استان برتر 44,40 می باشد که نشان دهنده وجود تمرکز فضایی و نابرابری منطقه ای پایین در زیرساخت های حوزه بهداشت و درمان در بین استان های کشور بوده و بیشترین سهم را در تمام شاخص های حوزه بهداشت و درمان استان تهران دارد.

کلیدواژه ها:

بیمارستان ، تمرکز فضایی ، شاخص هرفیندال- هیرشمن ، نابرابری منطقه ای