مروری بر استفاده از تابش های یوننده در شبکه ای کردن پلیمرهای طبیعی

هیدروژل ها شبکه های سه بعدی متشکل از پلیمرها هستند که با جذب مقدار زیادی آب در ساختار خود بدون حل شدن، متورم می شوند. هیدروژل ها معمولا با ایجاد پیوند عرضی بین پلیمرهای طبیعی یا سنتزی تهیه می شوند. در برهه اخیر به دلیل زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری، فعالیت زیستی و سایر ویژگی های مطلوب هیدروژل های تهیه شده از پلیمرهای طبیعی، تمرکز و علاقه به استفاده از این پلیمرها به جای پلیمرهای سنتزی در تهیه سامانه های هیدروژلی مصرفی در زیست پزشکی رشد قابل توجهی داشته است. تاکنون تعداد زیادی از روش های شیمیایی و فیزیکی برای ایجاد پیوند عرضی و تهیه هیدروژل از پلیمرهای طبیعی ارزیابی شده اند. از میان روش های شیمیایی، استفاده از تابش های یوننده دارای دو مزیت بی نیازی به استفاده از آغازگرها و واکنشگرهای شیمیایی و امکان سترون سازی سامانه با استفاده از تابش های یوننده هم زمان با فرایند تهیه هیدروژل است. به طور معمول، مواجهه اکثر پلیمرهای طبیعی با تابش های یوننده موجب گسست زنجیر و کاهش وزن مولکولی می شود. با وجود این در سال های اخیر، شماری از پژوهشگران روی امکان شبکه ای کردن پلیمرهای طبیعی با استفاده از تابش های یوننده تمرکز کرده اند. از روش های به کار رفته می توان به تابش دهی های در حالت خمیری، پلیمرهای دارای گروه اسیدی در محیط اسیدی و در مجاورت گازهای آلکینی و پیوندزنی با گروه های وینیلی یا فنولی اشاره کرد. در مقاله حاضر، این روش ها مرور و مقایسه شده اند.

کلیدواژه ها:

تابش یوننده ، شبکه ای شدن ، پلیمر طبیعی ، هیدروژل ، پلی ساکارید