تحلیل و بررسی مبانی و ادله ابن سینا در خصوص فناناپذیری نفوس

ابن سینا معتقد است نفس انسانی دارای حیات جاودانه است؛ لکن وی به رغم باور به ابدی بودننفس، ازلی بودن آن را نمی پذیرد و به حدوث تجردی نفس باور دارد. وی در بسیاری از آثارش،ادله ای برای اثبات جاودانگی نفس اقامه کرده است. ابن سینا با استفاده از اصولی چون تعلق تدبیرینفس به بدن، نیازمندی نفس به عقول مجرده، مجرد بودن نفس انسانی، تعقل ذات توسط نفس،تعقل امور نامتناهی توسط نفس، و نابود نشدن نفس توسط علل موجده آن، ادله ای برای اثباتجاودانگی نفس اقامه می کند. در این میان، آنچه به گونه ای هسته مشترک تمام ادله ابن سینا راتشکیل داده است و به صورت مستقیم یا ضمنی، در ادله وی دیده می شود، بساطت و تجرد نفسانسانی است. ابن سینا در آرای خود در این زمینه، تحت تاثیر افکار ارسطوست. ادله ابن سینا، اگرچهتا اندازه زیادی در اثبات جاودانگی نفس موفق بوده است، رخنه هایی نیز دارد که از آن جملهعدم تبیین چگونگی استکمال نفس در عین وجود تجردی آن است. این مسیله در آرای ملاصدرا موردتوجه و اصلاح قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

نفس انسانی ، ادله جاودانگی ، تجرد نفس ، ابن سینا