اثر جهت دهی وضعیتی بر نوع انگیزش نوجوانان شرکت کننده در فعالیت های ورزشی

محققان پی برده اند که اهمیت تاثیر یک گروه بر رفتار فردی، نتیجه تصور فردی از محیط اجتماعی گروه است (کارتوی، 2008). در محیط سازمانی، ایجاد محیط انگیزشی به عنوان یک منبع حیاتی از مزیت رقابتی به حساب می آید(پیففر، 1994). مقدار قابل توجهی از تحقیقات نشان داده است که محیط کاری که توسط کارکنان به عنوان رضایت از نیازهای روانشناختی آنها درک می شود، زمان و انرژی بیشتری را در سازمان سرمایه گذاری می کند (کان، 1990). علاوه بر این، گفته شده است که چنین فرآیندهایی منجر به سازمان های رقابتی بیشتر و بهره وری بیشتر می شود (براون و لیث، 1996) در یک محیط ورزشی، ورزشکاران در طول فصل سخت فعالیت می کنند، این در حالی است که آنها تیم خود را درک می کنند تا انسجام بیشتری داشته باشند (پراپاپسیو و کانن، 1997). اسپینک، ویلسون، برالی و اونکون (2013) یادآور می شوند که این نوع یافته ها نشان می دهد که بین ویژگی های یک محیط تیم و درجه تلاش شخصی ارتباط همگرا وجود دارد. جو روانشناسی یک مفهوم است که نشان دهنده ادراک فردی از محیط کار است و از مفاهیم گروههای کلاسیک مانند انسجام و هماهنگی متفاوت است (اسپینک، 2013). جو روان شناختی به عنوان یک ساختار در نظر گرفته می شود و نمایانگر معنایی روان شناختی افراد از جنبه های مختلف سازمان آنها است (پارکر و همکاران، 2003). ادراکات جو روانشناختی، تفسیر افراد از وقایع را تسهیل می کند و آنها را قادر به پیش بینی نتایج احتمالی بر اساس اقدامات بعدی خود می کند (جونز و جیمز، 1979 ). این ادراکات به معنای تعریف فردی از ویژگی های سازمان است. تیوری انتظارات وروم (1964) و تیوری خود مختاری دسی و رایان (1985) دو نظریه هستند که شرایط و شرایطی را ارایه می دهند که باعث انگیزه فردی می شود. تیوری انتظارات از مفروضات شناختی به عنوان مبنایی برای انگیزش استفاده می کند. وروم (1964) نشان می دهد که انگیزه فردی بر مبنای فرضیه هایی است که افراد به طور شناختی در رابطه با نتیجه مورد انتظار مرتبط با یک عمل خاص پیش بینی می کنند.