اثربخشی کیفیت زندگی درمانی به شیو ه ی گروهی بر مهارت حل مساله دختران بی سرپرست یا بد سرپرست مراکز شبانه روزی استان اصفهان

هدف: هدف اصلی این پژوهش، بررسی اثربخشی کیفیت زندگی درمانی به شیوه ی گروهی بر مهارت های حل مساله دختران بی سرپرست و بدسرپرست مراکز شبانه روزی استان اصفهان بود. روش پژوهش: این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون -پس آزمون و پیگیری اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش، 200 نفر از دختران 12-18 ساله بی سرپرست و بد سرپرست مقیم در مراکز شبانه روزی استان اصفهان بودند که به طور تصادفی 30 نفر به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل، تقسیم شدند. ابزار اندازه گیری در اینپژوهش پرسشنامه حل مساله هپنر وپترسون (1982) [1] بود که توسط دختران بی سرپرست و بدسرپرست در مرحله پیش آزمون، پسآزمون و پیگیری تکمیل شد. برای بررسی فرضیه های تحقیق از آمار توصیفی و آمار استنباطی تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفادهشد. یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت بین میانگین های دو گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون و پیگیری با کنترل نمراتمرحله پیش آزمون در مهارت های حل مسیله معنادار است و دوره ی آموزشی کیفیت زندگی باعث افزایش مهارت های اعتماد به حلمسیله، گرایش- اجتناب و کنترل شخصی در بین دختران بی سرپرست وبد سرپرست شده است (P> 0/01). همچنین اثر این مداخله درطول زمان تغییر و یا کاهشی نداشته است (P<0/05) و اثر دوره آموزشی در مرحله پیگیری نسبتا ثابت مانده است. بحث و نتیجه گیری:با توجه به نتایج به دست آمده بیان می شود که دوره های آموزش کیفیت زندگی می تواند موجب افزایش مهارت هایی در بین افراد شودکه به موجب آن بتوانند مسایل خود را به بهترین نحو حل نمایند.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی درمانی به شیوه ی گروهی ، مهارت حل مسیله ، دختران بی سرپرست یا بدسرپرست ، مراکز شبانه روزی