تبیین تعلیم وتربیت دراسلام بارویکرداخلاقی

اهمیت تعلیم و تربیت بویژه تربیت اخلاقی اگر چه بدیهی است در این مقطع زمانی خاص ازتشخص ویژه ای برخوردار شده است، تربیت اخلاقى فرآیند زمینه سازى و به کارگیرى شیوه هایى جهت شکوفاسازى، تقویت و ایجاد صفات، رفتارها و آداب اخلاقى و اصلاح و از بین بردن صفات، رفتارها و آداب غیر اخلاقى در خود انسان یا دیگرى است درجستارحاضرنویسنده برآنست باروش تحلیلی اسنادی وباتکیه برآیات قرآن کریم واحادیث ایمه به ویژگی های اخلاقی مربی درتعلیم وتربیت بپردازدتابااستفاده ازآن بتوان به اهداف سندتحول نظام آموزشی کشوربپردازد چنانچه آدمی قادر به سلطه بر خویشتن شود ، در پرورش دیگران نیز توفیق خواهد یافت باید معلم با آمادگی کامل و ساز و برگ و زمینه هایی که نمایانگر وقار و هیبت از نظر لباس و هییت او می باشد ، و با جامه و بدنی پاکیزه وارد جلسه درس شود ، او باید جامه ای در بر کند که موجب وقار و متانت بوده ، و دلهای ناظران را بدو جلب نماید تواضع به عنوان یک روش تربیتی ، اختصاص ، به استاد ندارد ، بلکه به شاگرد نیز باید تعمیم یابد . دیگر مکاتب غالبا امر به تواضع نسبت به استاد می کنند ، در حالی که مکتب تربیتی اسلام امر به تواضع هم نسبت به استاد و هم نسبت به شاگرد می فرمایددریک نظام آموزشی باساختاردینی نوع گرایش علمی که دراولویت قرارمیگیردبایددرجهت نیل به معرفت وشناخت وقرب الهی باشد انسان به فطرت خود نیازمند محبت است و با هیچ چیز چون محبت نمی توان آدمی را متحول ساخت و او را به سوی کمال سیر داد محبت سرمنشاء تربیت نفسها و نرم شدن دلهای سخت است هستی به رحمت و محبت وجود یافته است و بر این مبنا تربیت می یابد در رویکرد تربیتی اسلام ، بیشترین تعاریف ، ناظر بر مفهوم شکوفایی استعدادها و بالفعل نمودن آنهاست در تکمیل چنین برداشتی از مقوله تربیت ، علمای اخلاق به کسب عادات و رفتارها و درونی ساختن آنها توجه خاص دارند

کلیدواژه ها:

تربیت ، اخلاق ، فلسفه ، آیات ، روایات ، اسلام