پویش طیف در شبکه رادیوشناختی در حضور عدم قطعیت نویز

یکی از مهمترین چالش های تکنولوژی رادیوشناختی، نظارت کاربران ثانویه بر روی طیف الکترومغناطیسی به منظور شناسایی حفره های طیفی می باشد که به این کار پویش طیف می گویند. یکی از چالش های موجود در پویش طیف، مشکلی به نام عدم قطعیت در توان نویز است. در سیستم-های رادیوشناختی به دلیل محدود بودن زمان پویش طیف، توان نویز به طور دقیق معلوم نبوده و فرآیند آشکارسازی سیگنال در عمل با پدیده ای به نام عدم قطعیت در توان نویز مواجه است. یکی از روش هایی که برای مقابله با عدم قطعیت پیشنهاد می شود، استفاده از تیوری فازی است. در این مقاله برای مقابله با عدم قطعیت در توان نویز از آزمون فرضیه فازی استفاده می شود. آزمون فرضیه فازی برای مدلسازی و تحلیل عدم قطعیت از توابع عضویت فازی بهره می گیرد. برای کاهش پیچیدگی در این مقاله از توابع عضویت خطی استفاده می شود. در ادامه با اعمال قضیه نیمن پیرسون بر روی آزمون فرضیه فازی، از این روش برای مقابله با عدم قطعیت استفاده می کنیم.

کلیدواژه ها:

پویش طیف ، توابع عضویت ، شبکه رادیوشناختی ، عدم قطعیت ، فرضیه فازی