تعلیل های نهج البلاغه در تبیین ذات و صفات خداوند

تعلیل از اسلوب های بدیعی و بلاغی مورد استفاده در نهج البلاغه می باشد، بدین معنا که در کلام در وصف موضوعی، علتى ذکر می نماید که دارای بیشترین تناسب با آن بوده و سبب تقریر و تایید آن می گردد.موضوعات توحیدی مطرح در مباحث اعتقادی، به ادعای موافقان و مخالفان،برای اولین بار در نهج البلاغه مطرح گردیده است.مقاله حاضر به روش توصیفی _ تحلیلی و با نگره تعلیل، به بررسی صفات و ذات خداوند در نهج البلاغه پرداخته است.نگاه تعلیل گونه امام در حوزه توحیدی، زوایای جدیدی از این موضوع را در مفاهیم معرفتی آشکار می سازد.این مقاله در نتیجه، روش امام را در تبیین این مطالب در نوع خود بی نظیر و منحصر به فرد دانسته و بی شک به عنوان مناسب ترین روش در ارایه مفاهیم کلامی معرفی می نماید.

کلیدواژه ها:

امام علی(ع) ، نهج البلاغه ، توحید ، تعلیل ، ذات ، صفات