بررسی جایگاه سازه های فضا کار در معماری ایرانی

سازه های فضاکار گروهی از سازه ها می باشند که رفتار سه بعدی داشته و معمولا دارای فرم های بدیع مستوی یا منحنی در فضا هستند. این سازه ها از متداول ترین سازه های مدرن محسوب می شوند که با مدول های تکرار شونده و یکسان طراحی و احداث می گردند. از آنجا که ایران دارای معماری غنی و منحصر به فردی است، استفاده از سیستم های سازهای و تکنولوژی های روز دنیا را می توان به صورت بومی شده و مطابق با الگوهای معماری ایرانی مورد توجه قرار داد. در این مقاله سعی شده به بررسی جایگاه این سازه های نوین در معماری ایرانی پرداخته شود و الگوهای سنتی مورد اقتباس در این سازه ها را واکاوی کنیم. بطوریکه تلفیق این دو عملکرد متفاوت را در معماری سنتی و آثار موجود گذشتگانمان بهبهترین روش های ممکن می توان مشاهده نمود که این موضوع نشات گرفته از فرهنگ خودبسندگی آنها بوده و براساس همین دیدگاه توانسته بودند برای محدودیت ها و مشکلات اجرایی خود راهکارهای بسیار منطقی را برگزینند. روش تحقیق در این مطالعه به صورت تحلیلی توصیفی بوده و جمع آوری اطلاعات از منابع اینترنتی و مطالعات کتابخانه ای می باشد. نتایج پژوهش گویای آن است که سازه های فضاکار امروزی در ایران ردپایی در معماری گذشتگانمان دارند و با توجه به تنوعی که دارند از لحاظ فرمی می توانند الگوهای منظم و هندسی بیشماری را مخصوصا در فضاهای گنبدی برای معماران در سبک طراحی سازه های فضاکار ارایه دهند.

کلیدواژه ها:

سازه های فضا کار ، معماری ایران ، فرم های سازه ای ، سازه های معماری