بررسی مختصات سبکی و اصطلاحات زبانی تذکره جاده العاشقین

تذکره جاده العاشقین یکی از تذکره های صوفیانه ارزشمند اما گمنام اواخر عصرتیموری و اوایل عهد صفوی است. این تذکره به لحاظ محتوا و خط سیر فکری نویسنده اش، اثری صوفیانه متعلق به مکتب تصوف خراسان بزرگ می باشد. صاحب و نویسنده تذکره که برخاسته از دیار خوارزم است، این تذکره را به سبک خاص آن خطه از ایران کهن نگاشته و برخی واژگان، تراکیب و اصطلاحات ویژه ولایت خود را به کار برده است.مقاله حاضر ضمن بررسی مختصات سبکی و شیوه نگارش متن تذکره جاده العاشقین سعی بر این دارد که برخی الفاظ، تراکیب و اصطلاحات موجود در متن آن تذکره را که متاثر از گویش رایج مردمان آن سامان در عصر مولف بوده و بر ذهن و زبان او خطور یافته است، را تبیین نماید. بنابراین، نوشتار پیشرو با هدف شناساندن سبک نگارش تذکره جاده العاشقین حدود و کیفیت کاربرد گویش خوارزمی و اصطلاحات زبانی رایج در آن خطه از سرزمین ایران کهن را در متن تذکره مذکور مورد بررسی و تحلیل قرار می دهد

کلیدواژه ها:

جاده العاشقین ، متن شناسی ، ساختار سبکی و اصطلاحات زبانی