روند پیشرفت سلول های سوختی برای زیردریایی ها تا سال 2016

زیردریایی های غیرهسته ای به طورکلی بر اساس سیستم منبع تغذیه دیزل هستند. دیزل ژنراتور در ترکیب با باتری های اسید سرب وظیفه تامین سیستم شبکه زیردریایی را دارند. باتری در طول عملیات روی سطح زیردریایی، با استفاده از لوله اسنورکل (لوله مخصوص ورود و خروج هوا) از هوا بیرون برای بهره برداری از موتورهای دیزل استفاده میشود. در عملیات عمق دریا،سابقا کل برق فضای بسته زیردریایی از باتری های اسید سرب تامین میشد که ظرفیت محدود باتریهای اسید در یک دوره نسبتا کوتاه باعث میشد تا زیردریایی برای شارژ دوباره باتری روی سطح بیاید. در طی این مدت زیردریایی به راحتی قابل تشخیص بوده و به همین دلیل است که در دهه های اخیر تلاش هایی زیادی برای توسعه سیستم های مستقل از هوا برای زیردریایی صورت گرفته است. الزامات اصلی این سیستم های مستقل از هوا 1(AIP )عبارتاند از: چگالی انرژی بالا؛ راندمان بالا، انتقال حرارت کم به آب دریا، سروصدای کم، میدان مغناطیسی کم برای ردیابی، اندازه کوچک، وزن کم، تعمیر و نگهداری راحت و نبود خدمه اضافی؛ اما در راستای این فنآوری پیل های سوختی پلیمری امروزی از تکنولوژی طراحی آبشاری بهره میبرند که تابه حال فناوری موفقتری در این زمینه بوده است و اثر آلایندگی نمک طعام برای سلول های سوختی پلیمری را به شدت کاهش داده است؛ و درنتیجه تولید گازهای گلخانه ای را بهشدت کاهش میدهد. در این مقاله تیوری فناوری های پیل سوختی تا 2016 معرفی شده است و یکی بهترین طراحی ها یعنی طرح آبشاری پیشنهادشده است که مزایای زیادی نسبت به بقیه طراحی های رایج دارد.

کلیدواژه ها:

سلول سوختی ، سیستم رانش مستقل از هوا ، زیردریایی نظامی ، مدل آبشاری ، اژدر