بررسی تصاویر نظامی گنجوی در بیان طلوع و غروب خورشید در منظومه ی خسرو و شیرین

در میان شاعران کهن زبان فارسی، نظامی گنجوی بیش از دیگران عنصر خیال را برای به تصویر کشاندن ادراکات خود در اختیار گرفته است. این مقاله کوشیده است، به شیوه ی توصیفی تحلیلی به تصویر پردازی نظامی از برآمدن و فرو رفتن خورشید در بامداد و شامگاه بپردازد و ویژگی های بارز این تصورات شاعرانه را در شعر وی واکاوی نماید. نتایج نشان می دهند که او اغلب با موضوع طلوع و غروب خورشید با بسامد بالا و تراکم فراوان، تصویر خلق کرده است. در این میان استعاره بزرگترین دستاویز او برای تصویر پردازی است. نظامی در این راه اغلب عناصر محسوس و عینی را به خدمت گرفته است و در همان حال به معنای نمادین واژه ها نیز توجه داشته و سعی کرده آن ها را با بخش هایی از داستان مرتبط سازد.

کلیدواژه ها:

نظامی ، طلوع و غروب ، تصویرپردازی ، استعاره