بررسی تطابق مخروطه افکنه ها وسطوح مناسب تغذیه مصنوعی در منطقه گتوند با کاربرد مدل AHP

یکی از بزرگترین مجموعه های مورفوکلیماتیک جهان، مناطق خشک و بیابانی هستند که در آن اشکال و عوارض ژیومورفولوژیکی متفاوتی وجود دارد. کشور ایران نیز با قرارگیری در کمربند نواحی خشک و بیابانی دنیا، 64/2 درصد وسعت آن در قلمرو مناطق خشک بیابانی واقع شده است. مخروط افکنه ها از جمله اشکالی هستند که گسترش زیادی در نواحی خشک ونیمه خشک داشته و از نظر شکل، نحوه شکل گیری و تکامل تنوع زیادی دارند. یک مخطور افکنه به هنگام کاهش سرعت جریان رودخانه در ورود از کوهستان به دشت، رسوبات را به شکل پشته های مخروطی شکل ته نشین می دهد. تخلخل زیاد این رسوبات و تشکیل یک سطح هموار با شیب، ضخامت و لایه بندی مناسب بر روی سنگ بستر موجب ایجاد سفره های آبی بوسیله حفر قنات و چاه به دنبال داشته اند. مخروط افکنه ها از جنبه تشکیل و تغذیه طبیعی سفره های آب زیرزمینی خصوصا در قسمت های بالادستی به دلیل نفوذ پذیری خیلی زیاد و تشکیل خاک مناسب در قسمت های پایین دستی دارای اهمیت فراوانی می باشند. همچنین ویژگی غالب خشک و نیمه خشک کشورمان با بارندگی کم سالانه و توزیع نامناسب زمانی و مکانی آن، نزول بارش هایی نسبتا شدید منجر به وقوع سیلاب های مخرب را نشان می دهد. دشت گتوند در استان خوزستان، با توجه به قرارگیری درمنطقه نیمه خشک دارای چنین ویژگی هایی بوده و از سوی دیگر متکی بودن کشاورزی آن به برداشت از منابع آب زیرزمینی، لزوم توجه به حفظ تعادل سفره آب زیرزمینی را دوچندان می کند. پخس سیلاب بر روی آبخوان ها یک استراتژی مناسب برای مهار سیلاب ها و یک شیوه مطلوب برای مدیریت منابع اب به شمار می رود.