تاب آوری در سوانح و بلایای طبیعی

مفهوم تاب آوری به طور برجسته ای نشانگر روند کلی ارایه توان حمایتی و کمک های لازم بوده و در مکان هایی مورد استفاده واقع می گردد که چارچوبی از مباحث تغییرات آب و هوایی، حفاظت اجتماعی، توسعه پایدار، توسعه اقتصاد کلان و پاسخگویی های انسان دوستانه به بحران ها و شرایط اضطراری وجود دارد. وسعت کاربرد این مفهوم به عنوان یک مشارکت مثبت و بالقوه (به خودی خود)با این هدف که به عنوان یک مفهوم سازمانی به کل رشته های علمی تعمیم یابد، مورد ملاحظه قرار گرفته است. در این زمینه تاب آوری ممکن است به فروپاشی مرزها در بین رشته های علمی منجر گردد. در این راستا برنامه ریزی تاب آوری جوامع در سوانح طبیعی رویکرد طراحی شده ای را برای کلیه جوامع مدنظر قرار می دهد. فرآیند یاد شده در سوانح طبیعی دربردارنده رهنمودهایی برای کاربران به منظور کمک به فعالیت آنها در جهت برداشت گام های مناسب در این زمینه می باشد. هدف از این مقاله تدارک دیدن برخی مفاهیم آشکار برای اطلاع رسانی هرچه عملی تر پژوهش های متمرکز بر تاب آوری، اقدامات انسان دوستانه و معیشتی در وقوع مجدد بحران ها و شرایط ادامه دار آنهاست؛ بنابراین مقاله حاضر ارایه گرترسیمی منطقی از انجام تمرکز بر وقوع سوانح طبیعی و تاب آوری جوامع در برابر اینگونه سوانح می باشد. این مهم با توصیفی از مفاهیم کلیدی مرتبط با تاب آوری نظیر ریسک، آسیب پذیری و ظرفیت تطبیق آغازگردیده و در ادامه با بکارگیری اصول مربوطه به ضرورت انجام برنامه ریزی های لازم به منظور هرچه تاب آورتر ساختن جوامع در هنگام وقوع سوانح و بلایای طبیعی می پردازد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، توسعه پایدار ، ریسک ، آسیب پذیری