بررسی تطبیقی قراردادهای بیع متقابل صنعت نفت با قراردادهای بی.او.تی صنعت نیرو در نظام حقوقی ایران

در کشورهای در حال توسعه چون ایران، فقدان زیر ساخت های صنعتی-اقتصادی از یک سو و کمبود منابع مالی ازسوی دیگر، آن ها را ترغیب به جذب سرمایه های غیر دولتی از طریق ترتیبات قراردادی مبتنی بر روش تامین مالیپروژه محور می کند. در ایران از میان این ترتیبات، قراردادهای موسوم به بیع متقابل در بخش بالادستی نفت و قراردادهای بی او تی در بخش احداث و ساخت نیروگاه ها به کار گرفته شده اند. در این مقاله در صدد آنیم که شباهت ها و تفاوت های این دو الگوی متعارف قراردادی را با نظر به ابعاد سه گانه قراردادی )فنی،حقوقی،مالی( توضیح دهیم. در پایان نیز پس از بررسی نقاط شباهت و تفاوت به این نتیجه می رسیم که سرمایه گذار قراردادهای بیع متقابل به جهت مواجهه با ریسک عدم تجاری سازی میدان،ریسک تورم و نوسانات نرخ ارز در دوران ساخت پروژه،ریسک قیمت از ابتدای دوران بهره برداری و لزوم وجود مسیولیت تضامنی میان انتقال دهنده و انتقال گیرنده حقوق و تعهدات در فرض وقوع جانشینی در قرارداد، نسبت به سرمایه گذار قرارداد بی او تی نیرو ریسک بیشتری را متحمل می شود.

کلیدواژه ها:

بی.او.تی ، بیع متقابل ، ریسک ، سرمایه گذار