اثربخشی بازی درمانی شناختی رفتاری بر کاهش ناامیدی و احساس تنهایی کودکان دارای پدر معتاد

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی بازی درمانی شناختی رفتاری بر کاهش نا امیدی و احساس تنهایی کودکان دارای پدر معتاد بود. روش:روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و طرح مورد استفاده در این پژوهش طرح پیشآزمون پسآزمون دو گروهی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان در مقطع ابتدایی مراجعه کننده به مراکز مشاوره آموزش و پرورش شهر تهران می باشند که دارای پرونده اعتیاد پدر می باشند روش نمونه گیری در مرحله ی انتخاب به صورت در دسترس و در مرحله ی جایگذاری به صورت تصادفی بود. بدین صورت که ابتدا 30 دانش آموز گروه نمونه که دارای سن بین 9 تا 12 سال بودند، از مرکز مشاوره رازی آموزش و پرورش انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند و افراد گروه آزمایش مطابق با پکیج طراحی شده در ده جلسه بازی درمانی مورد مداخله قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه نا امیدی کودکان کازدین و احساس تنهایی کودکان آشر بود، که پایایی این ابزارها در پژوهش حاضر با روش آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. یافته ها: دادههای پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. نتایج تحلیل آماری نشان داد باحذف تاثیر متغیر پیش آزمون ،فرضیه پژوهش مبنی بر وجود تفاوت معنادار در نا امیدی و احساس تنهایی کودکان گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، تایید می گردد) 05 / 0 > P (. نتیجه گیری: بازی موجب می شود که کودک احساسات و ارتباطات بیرونی اش را بیان کند و همچنین موجب توسعه ی تمایلات، مهارتهای ارتباطی و افزایش شادی و سازگاری کودکان دارای پدر معتاد با محیط اطرافش شده و در نتیجه نا امیدی و احساس تنهایی را کاهش می شود.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی شناختی رفتاری ، نا امیدی ، احساس تنهایی ، کودکان دارای پدر معتاد