اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود ملاک های بالینی افسردگی واختلال شخصیت وسواس اجبار: پژوهش مورد منفرد

مقدمه: طرحواره درمانی که توسط یانگ و همکارانش به وجود آمده ، درمانی نوین و یکپارچه است که عمدتا برر اساس بسط و گسترش مفاهیم و روش های درمان شناختی رفتاری کلاسیک برای درمان اختلالات منش شناختی بنا شده است. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر علایم اختلال شخصیت وسواسی جبری و افسردگی در یک مورد مبتلا به شخصیت وسواسی جبری بود. روش: شرکت کننده این پژوهش یک زن مجرد 22 ساله مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی جبری بود که با استفاده از مصاحبه نیمه ساختار یافته SCID برای اختلالات محور یک و دو تشخیص داده شد. برای سنجش علایم شخصیت وسواسی – جبری از پرسشنامه سنجش اختلال شخصیت وسواسی جبری مارتوکویچ و برای سنجش علایم افسردگی از پرسشنامه افسردگی بک استفاده شد. در این پژوهش از روش پژوهش مورد منفرد با طرح A-B استفاده شد. در این روش پس از موقعیت خط پایه ، مداخله آغاز شد و 61 جلسه طرحواره درمانی برای این بیمار اجرا شد. دو جلسه پیگیری ، یک ماه و دوماه بعد از جلسه شانزدهم اجرا گردید. یافته ها: یافته های پژوهش که طی تحلیل دیداری نمودار داده ها بر اساس شاخص های آمار تو صیفی و تحلیل دیداری ، در مرحله پیگیری نسبت به خط پایه مداخله در کاهش افسردگی و علایم شخصیت وسواسی شرکت کننده موثر بوده است.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه هم و با پژوهش های قبلی نشان داد که طرحواره درمانی باعث کاهش علایم افسردگی و شخصیت وسواسی جبری در افراد مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی جبری می شود.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، اختلال شخصیت وسواسی جبری ، اف ردگی ، پژوهش مورد منفرد